«Σκοτώσατε τον άνθρωπο, όχι την ιδέα»Υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που ξεχωρίζουν. Που απαρνιούνται την ύπαρξη μιας συμβιβασμένης ζωής και εκθέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο, όχι για την περιπέτεια και την αδρεναλίνη, αλλά για να υπηρετήσουν αξίες και ιδανικά. Οταν μάλιστα αυτό γίνεται σε εποχές, όπου η πολιτική και δη η ριζοσπαστική δράση ενέχει τεράστιους κινδύνους, όπως ήταν η Ιταλία της δεκαετίας του 70, εποχή που η αριστερά εγκληματούσε και σκότωνε απροκάλυπτα, χωρίς να διστάζει μπροστά ακόμα και σε εκλεγμένους πρωθυπουργούς (Άλντο Μόρο), τότε η συμμετοχή και μόνο αναδεικνύει προσωπικότητες ηρωικές, που αναγνωρίζουν την υψίστη τιμή του να γράφουν ιστορία, και την επιδιώκουν. Ο Μίκης Μάντακας ανήκε σε αυτή την κατηγορία. Αν και φοιτούσε στο εξωτερικό, αν και κανείς δεν τον υποχρέωσε να στρατευθεί πολιτικά, να σταθεί αλληλέγγυος και συμμαχητής στο πλευρό των Ιταλών εθνικιστών, αυτός πρόταξε τα στήθη του και αγωνίστηκε στο πλευρό όσων έστησαν οδοφράγματα για να σταματήσουν την επέλαση των εκφυλισμένων δυνάμεων του διεθνισμού και της ισοπέδωσης. Στάθηκε εκεί στο πλευρό των Ιταλών συναγωνιστών του και πρόσφερε θυσία την ίδια την ζωή του, κερδίζοντας μία θέση στο Πάνθεο των εθνικιστών ηρώων στην γειτονική μας χώρα. Σήμερα, τρεις δεκαετίες και πλέον μετά, κάποιοι από τους τότε συναγωνιστές του, κρατούν τα πηδάλια υπουργείων της κυβέρνησης της χώρας, της Βουλής της και της πρωτεύουσας της. Κάποιοι άλλοι συνεχίζουν την αγωνιστική δράση μέσα από μαχητικά κινήματα η την πνευματική δημιουργία. Είναι οι άνθρωποι που έδωσαν και αυτοί αγώνες στα χαρακώματα, στους δρόμους, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια και θυμούνται τον Μίκυ με αγάπη. Ελάχιστοι πια αντίπαλοι λουφάζουν ένοχα στα έδρανα της αντιπολίτευσης, ενώ κάποιοι «σύντροφοι» τους, ζουν εξόριστη στο εξωτερικό η πίσω από μπάρες η σε καθεστώς παρακολούθησης και περιορισμένης ελευθερίας. Η δικαίωση για τους εθνικιστές έρχεται πάντα, άσχετα αν κάποιοι δεν ζουν ανάμεσα μας για να την βιώσουν. Ολα όμως δείχνουν ότι η θυσία του Μίκη δεν πήγε χαμένη. Αυτό εξάλλου το καταμαρτυρεί και η μεγάλη παρέλαση Ιταλών συναγωνιστών στο ετήσιο μνημόσυνο στην Ρώμη στις 28 Φεβρουαρίου.
Την εποχή της δεκαετίας του 70, στους δρόμους των μεγάλων πόλεων της Ιταλίας, γράφονταν πολλές σελίδες μικρών εποποιιών, αγνώστων στην συντριπτική πλειοψηφία τους στο ευρύ κοινό. Νέα παιδιά παρασυρμένα από τον εγγενή αυθορμητισμό της ηλικίας, συγκρούονται σε καθημερινή βάση, κερδίζοντας και χάνοντας μικρές μάχες, υπηρετώντας πιστά ιδέες και αρχές. Η διαφορά των εθνικιστών με τους κομμουνιστές και αριστεριστές ήταν ότι οι δεύτεροι, υπηρετώντας πιστά τις λενινιστικές αρχές τους δεν δίσταζαν να σκοτώσουν εν ψυχρώ, όπως στην περίπτωση του Μίκη, η ακόμα να κάψουν μικρά παιδιά ζωντανά μέσα στα ίδια τους τα σπίτια, όπως στην περίπτωση Ματέι το 1973.
Θεωρούμε ότι η θυσία του Μίκη δεν πήγε χαμένη. Το αντίθετο πείσμωσε τους Ιταλούς συναγωνιστές και ατσάλωσε τις γραμμές τους οδηγώντας στα σημερινά εκλογικά και όχι μόνο αποτελέσματα, που δικαιώνουν αναμφίβολα τους αγώνες τους.
Μίκης Μάντακας –PRESENTE!
Mίκης Μάντακας, Ένας Μαχητής της Ευρώπης, Εκδόσεις ΛΟΓΧΗ, Αθήναι 2008
.JPEG)
%20(7).jpg)
.JPEG)
Αθάνατος!
ΑπάντησηΔιαγραφή