Η ΠΕΝΙΑ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ

Η πενία των επιχειρημάτων των στρατευμένων «ακαδημαϊκών καθηγητών» του εθνομηδενισμού στην χώρα μας έχει εξαντλήσει τα όπλα στην φαρέτρα της, επιχειρώντας να πλήξουν ευθέως και απροκαλύπτως τις ευαισθησίες του Ελληνικού λαού, αφού πλέον απροκάλυπτα διακηρύττουν ότι οι Έλληνες δεν είναι Έθνος, όπως ο κ. Δ. Σωτηρόπουλος (Σλαβομακεδόνας;), αναπληρωτής καθηγητής του τμήματος πολιτικής επιστήμης του πανεπιστημίου Αθηνών, και συνεπώς ο κάθε λαθρομετανάστης, ο κάθε μουσουλμάνος, ο κάθε κάτοικος αυτής της γης δικαιόύται την Ελληνική ιθαγένεια.

Θαυμάστε το επίπεδο της σκέψης και των επιχειρημάτων του κ. καθηγητού (Βήμα 24-1-2010).

Τα επιχειρήματα των αντιπάλων του νομοσχεδίου περί ιθαγένειας και ψήφου μεταναστών αποτελούν παράδειγμα του θολού τοπίου μέσα στο οποίο συζητείται όχι μόνο η συγκεκριμένη ρύθμιση αλλά τα περισσότερα μέτρα δημόσιας πολιτικής. Τούτο συμβαίνει για μια σειρά λόγους: έλλειψη πληροφόρησης σχετικά με τη νέα ρύθμιση, άγνοια εμπειρικών δεδομένων του υπό ρύθμιση προβλήματος, σύγχυση μεταξύ διαφορετικών προβλημάτων και άρα αντιδράσεις «εκτός θέματος», σαθρότητα κριτηρίων με βάση τα οποία οι αντίπαλοι του νομοσχεδίου απαντούν στο πρόβλημα, αδυναμία ένταξης της ρύθμισης σε ευρύτερη προοπτική. Ορισμένα από αυτά τα γνωρίσματα αναπαράγονται εσκεμμένα, από όσους- λίγους- παρεμβαίνουν στη συζήτηση κακόπιστα· άλλα οφείλονται σε χρόνιες αδυναμίες της ελληνικής δημόσιας σφαίρας (πόλωση, έλλειψη σοβαρής πολιτικής αγωγής στα σχολεία, απουσία δομών δημόσιου διαλόγου εκτός του Κοινοβουλίου, προβλήματα διαφάνειας και επαγγελματισμού σε πολλά μέσα ενημέρωσης).

Ανάμεσα στις αρνητικές αντιδράσεις, ξεχωρίζουν δύο. Κατά την πρώτη, η νέα ρύθμιση θα προσελκύσει κύματα μεταναστών που θα εκμεταλλευθούν τις επωφελείς για αυτούς νέες διατάξεις, ώστε, π.χ., να γεννήσουν τα παιδιά τους εδώ αντί σε άλλη δυτική χώρα. Κατά τη δεύτερη, θα υπονομευθεί η εθνική ομοιογένεια, μέσω αλλοίωσης της εθνικής ταυτότητας. Οποιος προβάλλει την πρώτη αντίρρηση έχει πολύ μεγάλη ιδέα για την Ελλάδα του 2010. Οποιος υποστηρίζει τη δεύτερη ίσως αγνοεί την ιστορική ετερογένεια των ελλήνων πολιτών και το πολυσύνθετο περιεχόμενο της εθνικής ταυτότητας.

Είναι προφανές ότι ο ρυθμός και ο όγκος της μετανάστευσης δεν θα επηρεαστούν από τη δυνατότητα που θα παράσχει ο νόμος στους ήδη μόνιμα διαμένοντες γονείς παιδιού που γεννήθηκε εδώ, να ζητήσουν να τού αποδοθεί η ελληνική ιθαγένεια. Ούτε, πάλι, όσοι μεταναστεύσουν προς την Ελλάδα θα το κάνουν επειδή κάποτε, εφόσον κριθεί ότι πληρούν τις προϋποθέσεις του νόμου, θα μπορέσουν να ψηφίσουν για τον δήμαρχο κάποιας ελληνικής πόλης. Ανεξάρτητα από την πρόθεση του νομοθέτη, η μετανάστευση προς την Ελλάδα και διαμέσου της Ελλάδας θα αυξηθεί έτσι κι αλλιώς λόγω της γεωγραφικής της θέσης, των προβλημάτων επιβίωσης και της διεύρυνσης του χάσματος πλούσιων- φτωχών στον κοντινό μας «Τρίτο Κόσμο».

Η «εθνική ομοιογένεια», εξάλλου, είναι έννοια προβληματική: μεταξύ των ελλήνων πολιτών υπήρχαν ανέκαθεν μειονότητες αλλόγλωσσων και αλλόθρησκων. Κατά τον προηγούμενο αιώνα πολλοί από αυτούς ανταλλάχθηκαν με ελληνικούς πληθυσμούς που βρίσκονταν εκτός Ελλάδας ή εκδιώχθηκαν. Από πολλούς «αλλογενείς» αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια, όταν έκαναν το λάθος να ταξιδέψουν εκτός των ελληνικών συνόρων (συνήθης πρακτική μέχρι την τροποποίηση του Κώδικα Ιθαγένειας το 1998). Δεν είναι παρηγορητικό ότι και άλλα κράτη έκαναν τα ίδια.

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες πλήθη μεταναστών εντάχθηκαν στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό. Για τους παλαιότερους από αυτούς και κυρίως για τα παιδιά τους, προκύπτει ένα ζήτημα δικαιοσύνης. Αν δεν θέλουμε να παρατείνουμε τον διχασμό της κοινωνίας (πολλοί φορείς όλων των δικαιωμάτων, λιγότεροι κανενός δικαιώματος), πρέπει σταδιακά να δώσουμε πολιτικά δικαιώματα σε όσους μετανάστες πληρούν προϋποθέσεις παρόμοιες με τις ισχύουσες στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η ανησυχία περί μελλοντικής αλλοίωσης της εθνικής ταυτότητας είναι άτοπη, δεδομένου ότι οι νέοι, χάρη στις σύγχρονες συγκοινωνιακές και επικοινωνιακές δυνατότητες, ζουν ήδη ταυτόχρονα στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο, απολαμβάνοντας περισσότερες από μια συλλογικές ταυτότητες.

Τέλος, παρά τον ειδικό της χαρακτήρα, η προτεινόμενη ρύθμιση για τους μετανάστες και τα παιδιά τους έχει ευρύτερη σημασία και για όσους δεν είναι μετανάστες. Πολλοί αυτόχθονες δεν συγκινούνται πλέον από τα διαδοχικά και κάποτε εύλογα οράματα που το πολιτικό μας σύστημα διακίνησε στο παρελθόν (ανεξάρτητη, ελεύθερη, αναπτυγμένη, ισχυρή Ελλάδα). Το ζητούμενο πλέον είναι η- ανεύρετη- δίκαιη Ελλάδα.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΥΛΟΥΡΗ: ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΕΘΝΟΣ

O καθηγητής κ. Κωνστ. Τσουκαλάς, παρουσίασε τις σκέψεις του για την Ελληνική διανόηση, στο ΒΗΜΑ-10/10/97, όπου μεταξύ άλλων έγραψε:
«Είναι αναμφισβήτητο γεγονός πια, ότι σε όλο το δυτικό κόσμο η μεγάλη μάζα των διανοουμένων είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό εξαρτημένη από το κεφάλαιο ή από την εξουσία. Οι μηχανισμοί είναι γνωστότατο. Η εύνοια, η συμμετοχή σε " ερευνητικά προγράμματα " που συνδέονται με την παραγωγή, η παροχή υπηρεσιών με την τυπική ιδιότητα του συμβούλου, του τεχνοκράτη, του εμπειρογνώμονα ή ακόμα και του «γκουρού», κατέστησαν την διανόηση «επάγγελμα»...».

Τις απόψεις του κ. Τσουκαλά περί «επαγγελματικού προοδευτισμού και δημοκρατισμού», επιβεβαιώνει η καθηγήτρια του πανεπιστημίου Πελοποννήσου κ. Χ. Κουλούρη, όπου στο Βήμα 24 -1-2010, εκθέτει τα επιχειρήματα της υπέρ της ψήφου των λαθρομεταναστών, ισχυριζόμενη ότι οι Έλληνές δεν συνιστούν Έθνος.

Γράφει η κ. Καθηγήτρια:

Ο διάλογος σχετικά με το αν θα πρέπει να δοθούν πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες έχει αναδείξει δύο αντιμαχόμενες ομάδες, οι οποίες, όπως συχνά συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις, εμφανίζονται με όρους ακραίας αντιπαλότητας και διαφωνίας. Απέναντι στο απόλυτο «ναι» ορθώνεται ένα κατηγορηματικό «όχι». Η εικόνα αυτή καλλιεργείται για πολιτικές και επικοινωνιακές σκοπιμότητες και δεν αποδίδει τις πραγματικές θέσεις των κομμάτων αλλά ούτε και των πολιτών. Πράγματι, ελάχιστες και περιθωριακές είναι οι περιπτώσεις εκείνων που υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να υπάρξει καμία ρύθμιση για να δοθούν πολιτικά δικαιώματα σε ένα τμήμα τουλάχιστον από το ένα εκατομμύριο μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα μας. Οι διαφωνίες βρίσκονται στις προϋποθέσεις υπό τις οποίες θα είναι δυνατή η χορήγηση ιθαγένειας. Παρά την προφανή συναίνεση επί της αρχής (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων), ο κεντροδεξιός και δεξιός πολιτικός χώρος έχει επιλέξει να προβάλει τη διαφωνία υποθάλποντας φοβικά αντανακλαστικά σχετικά με την ενδεχόμενη αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας. Επομένως αξίζει να διερευνήσουμε αυτό το επιχείρημα, το οποίο αναπαράγεται μέσα σε ένα κλίμα ξενοφοβίας που έχει καλλιεργηθεί τις τελευταίες δεκαετίες εξαιτίας της - πρωτόγνωρης για την ελληνική κοινωνία- εισροής ξένων μεταναστών.

Ο όρος «αλλοίωση» σημαίνει ότι υπάρχει μια «καθαρή», σαφώς προσδιορισμένη και αναγνωρίσιμη εθνική ταυτότητα, η οποία διακρίνεται από συνοχή και διάρκεια και έχει συστατικά στοιχεία που είμαστε σε θέση να απαριθμήσουμε. Αν αποδεχθούμε αυτή τη θέση, τότε θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι ο ορισμός της ελληνικότητας δεν έχει αλλάξει ως σήμερα και ότι κατά καιρούς αντιμετώπισε παρόμοιους κινδύνους αλλοίωσης που κατόρθωσε να αποκρούσει νικηφόρα. Σύμφωνα με τον ίδιο συλλογισμό, εξάλλου, δεν θα πρέπει να έχει αλλάξει η άποψη των ίδιων των Ελλήνων σχετικά με το ποιος μπορεί να θεωρηθεί Ελληνας. Εν τούτοις, μια αναδρομή στην ελληνική ιστορία από την Ελληνική Επανάσταση ως σήμερα μας δείχνει ότι καμία από τις παραπάνω προϋποθέσεις δεν ισχύει. Συγκεκριμένα: 1) έχει αλλάξει πολλές φορές ο ορισμός του ποιος είναι Ελληνας, 2) έχει αλλάξει πολλές φορές ο ορισμός του «ξένου» και 3) έχει διαφοροποιηθεί με ποικίλα κριτήρια- και πάντως όχι αποκλειστικά με εθνοπολιτισμικά- η απόδοση πολιτικών δικαιωμάτων. Ξεκινώντας από το τελευταίο, έχει επισημανθεί, και στο πλαίσιο της τρέχουσας συζήτησης, ότι πολλές κοινωνικές ομάδες υπήρξαν για μακρό χρονικό διάστημα αποκλεισμένες από την ιδιότητα του πολίτη, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εκείνο των γυναικών. Οι Ελληνίδες, παρ΄ όλο που δεν υπήρχε προφανώς αμφιβολία για την εθνική τους ταυτότητα, δεν είχαν δικαίωμα ψήφου ως το 1952. Στις περισσότερες χώρες, εξάλλου, το δικαίωμα ψήφου συνδεόταν με κριτήρια καταγωγής και πλούτου αποκλείοντας έτσι τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις από την πολιτική κοινότητα του έθνους.

Ως το 1923 ο ορισμός του ελληνικού έθνους που κυριαρχούσε ήταν αρκετά ευρύς ώστε να περιλαμβάνει ολόκληρη την «ελληνική Βαβυλωνία», όπως τους αλβανόφωνους χριστιανούς Αρβανίτες της Αττικοβοιωτίας, τους «αυτόχθονες» και τους «ετερόχθονες» της οθωνικής Ελλάδας, τους Βλάχους της Θεσσαλίας και της Ηπείρου, τους «ομογενείς» της Διασποράς ή τους τουρκόφωνους πρόσφυγες από την Καππαδοκία. Ενα έθνος-κράτος που ασκούσε αλυτρωτική εξωτερική πολιτική με το όνομα της «Μεγάλης Ιδέας», που γνώρισε διαδοχικές αλλαγές συνόρων, που συγκροτήθηκε με μεγάλα μεταναστευτικά και προσφυγικά ρεύματα και που γνώρισε πολλούς εθνικούς διχασμούς στην ταραγμένη πολιτική ζωή ενάμιση αιώνα δεν είχε άλλη επιλογή από το να είναι ευέλικτο στον ορισμό της ελληνικότητας, η οποία μεταμορφωνόταν συνεχώς για να μπορεί να περιλαμβάνει και να αποκλείει κατά το δοκούν, ανάλογα με την ιστορική συγκυρία. Αλλοτε λοιπόν το κριτήριο της ελληνικότητας ήταν η θρησκεία (Σύνταγμα της Επιδαύρου και Συνθήκη της Λωζάννης), άλλοτε η γλώσσα (Κ. Παπαρρηγόπουλος), άλλοτε η καταγωγή ή η «συνείδηση» (όταν δεν υπήρχαν ορατά, διαπιστώσιμα στοιχεία και επιδιωκόταν ο αποκλεισμός κάποιων με πολιτικά κριτήρια- το «εθνικό συμφέρον»).

Αντίστοιχα, άλλαζε και ο ορισμός του ξένου, της ετερότητας απέναντι στην ταυτότητα, έτσι ώστε να περιλάβει αρχικά τους μουσουλμάνους Τούρκους, στη συνέχεια τους ορθόδοξους Βούλγαρους, έπειτα τις μειονότητες εντός του έθνουςκράτους και, τέλος, τους ξένους μετανάστες. Μέσα από την ασύμμετρη αξιοδότηση ταυτότητας και ετερότητας οι εκάστοτε «ξένοι» αποτέλεσαν αντικείμενο απόρριψης αλλά και εχθρότητας. Πολύ συχνά ο «αλλογενής» γινόταν αντιληπτός ως «αντεθνικός». Η μετεμφυλιακή ιστορία, εξάλλου, αποκάλυψε τις εσωτερικές ρωγμές και αντιφάσεις της ελληνικής εθνικής ταυτότητας μέσα από κοινωνικές και ιδεολογικοπολιτικές συγκρούσεις εντός του έθνους.

Συνεπώς η ελληνική εθνική ταυτότητα διήνυσε μια ιστορική διαδρομή περίπλοκη και σύνθετη, με αντιφάσεις και παλινωδίες. Η προσαρμοστική της ικανότητα- και όχι η δογματική μονολιθικότητα- υπήρξε προϋπόθεση επιβίωσης και εξασφάλισης της κοινωνικής συνοχής. Το νομοσχέδιο που έχει κατατεθεί σχετικά με το δίκαιο της ιθαγένειας αποτελεί απόδειξη ότι το ελληνικό κράτος, έπειτα από μια μεγάλη περίοδο αναποφασιστικότητας και διστακτικότητας, αντιμετωπίζει με ρεαλισμό και ευθύνη τα νέα παγκόσμια και εθνικά δεδομένα. Τα επιχειρήματα υπέρ της ψήφου των μεταναστών απορρίπτουν τον ουσιοκρατικό, μεταφυσικό ή ακόμη και βιολογικό ορισμό της εθνικής ταυτότητας (όπως διαμορφώθηκε τον 19ο αιώνα) και παραπέμπουν στη σύγχρονη αντίληψη για τη συγκρότηση των εθνών και στις αξίες της ισονομίας, της ισοπολιτείας και της ελευθερίας της βούλησης.

ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΚΑΤΕΧΟΥΝ ΟΙ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ ΤΙΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΔΡΕΣ

http://dhmopshfisma.blogspot.com

/2010/01/blog-post_4107.html#comment-form

Η Δικαιοσύνη, με τελεσίδικη απόφαση του ΣτΕ, το 1996 αποφάσισε ότι ο κ. Αντώνης Λιάκος τοποθετήθηκε παρανόμως καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και διέταξε την άμεση απόλυση του.

Για 14 χρόνια αυτή η απόφαση παραμένει ανεφάρμοστη.

Η Επιτροπή του άρθρου 5 του Ν.1470/1984 του Συμβουλίου της Επικρατείας συνεδρίασε στις 22 Νοεμβρίου 1999 και ομοφώνως διαπίστωσε ότι η Διοίκηση δεν εφάρμοσε την κατά του Λιάκου (με αρ.3138/1996) απόφαση.

Με αυτή τη διαπίστωση το θέμα παραμένει σε εκκρεμότητα.

Δικηγόρος του κ. Λιάκου ήταν ο πανταχού παρόν κ.Αλιβιζάτος, που το 1996 προέβλεψε ότι η απόφαση δεν θα εφαρμοστεί ΠΟΤΕ.

Ολοι γνωρίζουμε το λαλίστατο κ. Λιάκο: Πρόεδρος του ΟΠΕΚ του Σημίτη και ίσως ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της κας Ρεπούση. Θυμηθείτε τι έλεγε για εκείνους που είχαν διαμαρτυρηθεί για το ανθελληνικό βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού: «Δεν θα πρέπει να μας παραξενεύουν οι διαμαρτυρίες του εσμού των αλευρομαγείρων (σ.σ. υπονοείται ο Στρατηγός ε.α Δ. Αλευρομάγειρος) και λοιπόν άσχετων περιλαμβανομένου ενός γραφικού πλέον πρώην προέδρου (σ.σ. υπονοείται ο κ. Χρήστος Σαρτζετάκης) και της γνωστής «Μάστιγας του Θεού» (σ.σ. υπονοείται ο μακαριστός Χριστόδουλος). Είναι η ίδια χορωδία που έψαλλε στα Ίμια, στις λαοσυνάξεις για τις ταυτότητες, εναντίον των μεταναστών και σε κάθε άλλη ευκαιρία όπου κινδυνεύει η φυλή»...
Ας θυμηθούμε και τις άποψεις του στους New York Times ότι η διαμάχη για τα μάρμαρα του Παρθενώνα είναι μια εθνικιστική διαμάχη και ότι η Ακρόπολη είναι σημαντική για τους Έλληνες γιατί είναι το «trademark” της χώρας!
(Mr. Liakos put it another way: “It’s very Greek to ask the question. Who owns history? It’s part of our nationalist argument. The Acropolis is our trademark…»)

Αλήθεια, τι έχει να πει ο εσμός εκείνων που δεν εφαρμόζουν τις αποφάσεις της ελληνικής Δικαιοσύνης και καταχράζονται εν γνώση τους επί 14 χρόνια τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων;
Δε θα ασκηθεί καμμία ποινική διωξη γι΄αυτό το ΣΚΑΝΔΑΛΟ;

ΟΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ" "ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ" ΠΟΥ ΥΠΕΓΡΑΨΑΝ ΤΗΝ "ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ " ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ κ. ΘΑΛΕΙΑ ΔΡΑΓΩΝΑ

Μία απλή έρευνα στην βάση δεδομένων web of science αποδεικνείει ότι οι περισσότεροι "πανεπιστημιακοί" που υπέγραψαν το κείμενο συμπαράστασης στην κ. Θάλεια Δραγώνα, έγιναν καθηγητές με ελάχιστες έως ανύπαρκτες ακαδημαικές περγαμηνές. Οι δε παροικούντες εν τη Ιερουσαλήμ γνωρίζουν, ότι σχεδόν όλοι είτε είναι οργανωμένα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, τη βοηθεία του οποίου κατέλαβαν την αξιοζήλευτη θέση του "καθηγητού" εις βάρος άλλων ικανότερων....είτε κατέχουν σημαντική θέση στον πασοκικό κομματικό μηχανισμό.

Όλοι αυτοί βεβαίως προσμένουν και προσδοκούν τις παχουλές επιδοτήσεις του ΕΣΠΑ ((40 κοινωτικό πλαίσιο στήριξης) και τα νέα "ερευνητικά " προγράμματα του υπουργείου Παιδείας (τέως Εθνικής).

Η κ. Διαμαντοπούλου δεν είναι αφελής! Απαίτησε η Γενική Γραματεία Έρευνας και Τεχνολογίας να υπαχθεί στο υπουργείο Παιδείας (τέως Εθνικής), αντί του υπουργείου ανάπτυξης, που υπάγετο μέχρι τις πρόσφατες εκλογές. Η κ. Διαμαντοπούλου είναι γνώστης της διαδικασίας προσέλκυσης και απορρόφησης του πακτωλού των χρημάτων από τα Ευρωπαικά Προγραμμάτα. Την σχετική τεχνογνωσία την απέκτησε κατά την θητεία της στις Βρυξέλλες, όπου παράλληλα διατηρούσε και γραφείο συγγραφής και υποστήριξης ερευνητικών προγραμμάτων.
Οι μελλοντικώς ευεργετουμένοι είναι:


Αβδελά Έφη Πανεπιστήμιο Κρήτης, Αγριαντώνη Χριστίνα Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αλιβιζάτος Νίκος Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αναγνωστοπούλου Σία Πάντειο Πανεπιστήμιο, Αποστολίδου Βενετία Πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης,, Αρταβάνης Σπ. Harvard, College de France, Βασιλάκη Μαρία Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Βιρβιδάκης Στ. Πανεπιστήμιο Αθηνών, Βράτσαλης Κώστας Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Γούναρης Βασίλης Πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης, Δημαράς Αλέξης Ιστορικός της εκπαίδευσης, Δοξιάδης Κύρκος Πανεπιστήμιο Αθηνών, Δουζίνας Κώστας Βirkbeck University, London, Ζαχαριάδου Ελισάβετ Πανεπιστήμιο Αθηνών, Καλογήρου Ορέστης Πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης, Καλοκαιρινός Αλέξης Πανεπιστήμιο Κρήτης, Κάλφας Βασίλης Πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης, Καρδάσης Βασίλης Πανεπιστήμιο Κρήτης, Κεχριώτης Βαγγέλης Πανεπιστήμιο Βοσπώρου, Κιντή Βάσω Πανεπιστήμιο Αθηνών, Κοντογιαννοπούλου - Πολυδωρίδου Γίτσα Πανεπιστήμιο Αθηνών, Κούβελας Ηλίας Πανεπιστήμιο Πατρών, Κουλούρη Χριστίνα Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, Κουτσογιάννη Κλέα Πανεπιστήμιο Αθηνών, Κτιστάκις Γιάννης Πανεπιστήμιο, Κυρτάτας Δήμητρης Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Κύρτσης Αλ. Πανεπιστήμιο Αθηνών, Κωστής Κώστας Πανεπιστήμιο Αθηνών, Λιάκος Αντώνης Πανεπστήμιο Αθ., Λουλούδης Λεωνίδας Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, Λυμπεράκη Αντιγόνη Πανεπιστήμιο Αθηνών, Λυριτζής Χρήστος Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μανιτάκης Αντώνης Πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης, Ματσαγκάνης Μ. Οικονομικό Πανεπιστήμιο, Μπαλτάς Αριστείδης ΕΜΠ, Παγουλάτος Γιώργος Οικονομικό Πανεπιστήμιο, Παπαγεωργίου Κων/νος Πανεπιστήμιο Αθηνών, Παπαδόπουλος Λόης Πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης, Παπαθεοδώρου Γιάννης Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Παρασκευόπουλος Νίκος Πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης, Πεσμαζόγλου Στέφανος Πάντειο Πανεπιστήμιο, Πλάντζος Δημήτρης Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Σαββάκης Χαράλαμπος Πανεπιστήμιο Κρήτης, Σπουρδαλάκης Μιχάλης Πανεπιστήμιο Αθηνών, Στεφάνου Ευρυπίδης Πανεπιστήμιο Κρήτης, Στυλιανού Άρης Πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης, Τήνιος Πλάτων Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τσακλόγλου Πάνος Οικονομικό Πανεπιστήμιο, Τσιριμώκου Λ. Πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης, Φραγκουδάκη Άννα Πανεπιστήμιο Αθηνών, Χριστόπουλος Δημήτρης Πάντειο Πανεπιστήμιο.

ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΜΟΡΦΩΣΗ ΠΑΡΕΧΕΤΑΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

Ποινική δίωξη για την πλημμεληματικού χαρακτήρα κατηγορία της παράβασης καθήκοντος ασκήθηκε από την Εισαγγελία σε βάρος του πρύτανη Κ. Μουτζούρη και των αντιπρυτάνεων του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου Γ. Πολύζου και Γερ. Σπαθή.

Η δίωξη ασκήθηκε μετά το πέρας προκαταρκτικής εξέτασης που διενεργήθηκε με αφορμή δημοσιεύματα του τύπου για τον τρόπο χρήσης τεχνολογικού εξοπλισμού στο Πολυτεχνείο.

Σύμφωνα με τα επίμαχα δημοσιεύματα, υπό την ανοχή των αρμοδίων της Πρυτανείας τεχνολογικός εξοπλισμός για την πρόσβαση στο διαδίκτυο που παραχωρήθηκε στο Πολυτεχνείο για εκπαιδευτικούς σκοπούς, εξυπηρετεί ιστολόγια του λεγόμενου αντιεξουσιαστικού χώρου.

Είναι γνωστό ότι στην σχολή Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ λειτουργεί ο server του αναρχοφασιστικού ιστότοπου indemedia. Οι παροικούντες εν τη Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι οι χειριστές του ιστοτόπου είναι δύο «καθηγητές» του τμήματος χημικών Μηχανικών και τέσσερις «φοιτητές». Μόνο ο κ. Εισαγγελέας και οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν τους γνωρίζουν. Πάντως εύλογα διερωτάται κανείς σε ποια χώρα του κόσμου θα συνέβαιναν αυτά και οι υπεύθυνοι δεν θα ευρίσκοντο στην φυλακή. Η είδηση είναι χαρακτηριστική για την αποστολή και την ποιότητα των Ελληνικών πανεπιστημίων, απεικονίζει δε εύλογα την αναρχοφασιστική ιδεολογία του κράτους που ζούμε.

ΘΑΛΕΙΑ ΔΡΑΓΩΝΑ: ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΙΤΛΟΥΣ ΣΠΟΥΔΩΝ ΤΗΣ

Xωρίς να έχει βασικό τίτλο σπουδών, η κυρία Θάλεια Δραγώνα, είχε την τύχη -πιθανότατα και την εύνοια- να της αναγνωρισθεί από το ΔΙΚΑΤΣΑ το διδακτορικό δίπλωμα στην Ψυχολογία που πήρε από Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ (Αγγλία) χωρίς να έχει βασικό τίτλο σπουδών, με μια μεθόδευση που δείχνει ότι στην Ελλάδα πάντα εφευρίσκονται παράθυρα για να ξεφεύγουν κάποιοι από τον νόμο. Και η σκανδαλώδης απόφαση στηρίχθηκε σε… διασταλτική ερμηνεία του νόμου που… σκαρφίσθηκαν! Η φωτοτυπία της σχετικής βεβαίωσης του ΔΙΚΑΤΣΑ, με ημερομηνία 24/1/1986, δημοσιεύθηκε στο «Παρόν» και αναδημοσιεύεται στον ιστότοπο http://gataros.blogspot.com/2009/11/blog-post_9891.html

Σύμφωνα με πληροφορίες από άτομα που γνωρίζουν τα του ΔΙΚΑΤΣΑ, δεν έπρεπε να της αναγνωρισθεί το διδακτορικό δίπλωμα, αφού δεν έχει βασικό τίτλο σπουδών. Το μόνο που διαθέτει ήταν κάποιο πτυχίο του Κολεγίου Deree, ενός παραρτήματος αμερικανικού πανεπιστημίου που λειτουργούσε στην εδώ… αμερικανική βάση, πριν κλείσει.

Την μεθόδευση την έστησε η Τριμελής Επιτροπή, πρόεδρος της οποίας ήταν ο κ. Λάμπρος Χουσιάδης, καθηγητής στη Σχολή Παιδαγωγικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Σύμφωνα με πληροφορίες, για να ξεπερασθεί η έλλειψη βασικού τίτλου σπουδών, τι σκαρφίσθηκαν λέτε; Τη… διασταλτική ερμηνεία! Και με τον τρόπο αυτό η κυρία Θάλεια κατάφερε να πάρει αναγνώριση του διδακτορικού της. Άραγε, πριν από την κυρία Θάλεια, για ποιον άλλον ή άλλη η Τριμελής Επιτροπή κατέφυγε σε… διασταλτική ερμηνεία για να ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ το διδακτορικό τους δίπλωμα, από τη στιγμή που στερείται βασικού τίτλου σπουδών;

Η ίδια κομπίνα στο πανεπιστήμιο

Κατά τις ίδιες πληροφορίες, η μεθόδευση της… διασταλτικής ερμηνείας χρησιμοποιήθηκε προκειμένου να εκλεγεί καθηγήτρια και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, μια και δεν διαθέτει βασικό τίτλο σπουδών!

Πάντως η ίδια πρακτική εφαρμόζεται και στα ερευνητικά κέντρα, πρωταγωνιστούντος του επί 35 χρόνια πασοκοκρατούμενου «Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών», όπου «εκλέγοντα» ερευνητές με βασικό πτυχίο από το Deree….

Φαίνεται όμως ότι όλα αυτά τα… γραφειοκρατικά εμπόδια που έφραζαν τον δρόμο στην κυρία Θάλεια Δραγώνα τα ήξερε ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος ως γνωστόν έχει θητεύσει στο υπουργείο Παιδείας. Αποκαλυπτικό είναι σχετικό «παραπολιτικό» που είχε το ένθετο τηλεοπτικό περιοδικό του «Βήματος», το «TV GUIDE», στη στήλη «THE BOX», και στο οποίο γράφονταν τα εξής στο τεύχος της περασμένης Κυριακής:

«Ο κ. Γ. Παπανδρέου διατηρεί και τις στενές σχέσεις με παλαιούς συμμαθητές του στο Κολέγιο (ήταν μέλος της περίφημης “τάξης του ‘71″, αν και ο ίδιος δεν αποφοίτησε λόγω δικτατορίας, εξορίας κ.λπ.). Ένας από αυτούς είναι ο εκδότης Γιώργος Δραγώνας, πρόεδρος εδώ και λίγες ημέρες του Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού. Η τ. σύζυγός του, Θάλεια Δραγώνα, τοποθετήθηκε σε εκλόγιμη θέση στο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ. Ο πρόεδρος είχε ανέκαθεν σε μεγάλη εκτίμηση τη Θάλεια. Στο υπουργείο Παιδείας θυμούνται ακόμη πως ξεπεράστηκαν κάποια γραφειοκρατικά εμπόδια για να ανοίξει ο δρόμος της προς μια λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα. Και πολιτική, υποθέτω, χωρίς νομικά κωλύματα που αντιμετώπισαν άλλες».

ΟΙ ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΟΙ ΓΡΑΙΚΥΛΟΙ

Λέγεται ότι το Πάντειο είναι το φυτώριο των αφελληνισμένων συνειδήσεων. Βρήκαμε τον προσφάτως αποφοιτήσαντα φοιτητή Βαγγέλη Κ., ο οποίος σε μία σύντομη συνέντευξη μας σόκαρε.

Βαγγέλη, ποιοι καθηγητές κάνουν ανθελληνική προπαγάνδα στο Πάντειο;

Υπάρχουν στο Πάντειο καθηγητές, όπως ο Αλέξης Ηρακλείδης που διδάσκουν ότι τα ΣΚΟΠΙΑ πρέπει να ονομάζονται Μακεδονία και ότι δεν επέλεξαν για νονό τους την Ελλάδα και το ότι εμείς αποκαλούμαστε Έλληνες συμβαίνει κατά παραχώρηση της αντικειμενικής αλήθειας που είναι άλλη. Αποκαλώντας παράλληλα τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο επιστημονικοφανή εθνικιστή και ξεπερασμένο ιστοριογράφο. Ότι η Τουρκία απειλείται περισσότερο από την χώρα μας παρά το αντίθετο. Ότι είναι παράλογο να εξοπλίζονται στρατιωτικά τα νησιά μας χωρίς να έχει εκδηλωθεί πρώτα μία τουρκική στρατιωτική επιχείρηση καταλήψεώς των.

Καθηγητές όπως ο Πεσμαζόγλου που ισχυρίζεται ότι για την Μακεδονία υπάρχουν 73 διαφορετικοί χάρτες και ότι είναι παραλογισμός να διεκδικεί η χώρα μας την ελληνικότητά της Μακεδονίας και ακόμη ότι το έθνος είναι ένα συλλογικό φαντασιακό κατασκεύασμα (με λίγα λόγια επιχειρούν να βγάλουν τρελό όποιον δεν τοποθετείται στον ακραίο διεθνισμό).

Καθηγητές όπως ο Γιάννης Γιαννουλόπουλος που διδάσκει το μάθημα της ιστορίας της Αλβανίας, αλλά και Ελληνική Ιστορία και ο οποίος αποκαλεί τους Σκοπιανούς Μακεδόνες ακόμα και δημοσίως.

Καθηγητές όπως ο Δημήτρης Χριστόπουλος με το ΚΕΜΟ ο οποίος θεωρεί ότι στην Ελλάδα καταπιέζονται οι Μακεδόνες ως μειονότητα, οι οποίοι όμως δεν είναι Έλληνες και δε μπορούν να μιλήσουν την μητρική τους γλώσσα, την μακεδονική (!!!) και ότι στην Θράκη μας οι Έλληνες Μουσουλμάνοι που προστατεύονται από την Ελληνική Πολιτεία δεν είναι Έλληνες αλλά Τούρκοι και μάλιστα ότι δεν πρέπει να τους αποκαλούμε Έλληνες Μουσουλμάνους, αλλά Τούρκους κατά ευθεία παράβαση της συνθήκης της Λωζάννης που ομιλεί μόνο για θρησκευτικές μειονότητες και όχι για μία εθνική μειονότητα.

Σε τι αποσκοπεί αυτό το ανθελληνικό μένος;

Σκεφτείτε ότι οι άνθρωποι αυτοί με το λόγο και τις σκέψεις που αναπτύσσουν, δομούν κείμενα τα οποία σχηματίζουν μία νέα ελληνική ιστοριογραφία, η οποία είναι υπεύθυνη για την διαμόρφωση ενός συλλογικού ασυνειδήτου ενοχών και εντροπής για την εθνική μας ταυτότητα στο χώρο των φοιτητών κατά καταστρατήγηση του άρθρου 16 του Συντάγματος που επιτάσσει ανάπτυξη εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης ως σκοπό της δημοσίας εκπαιδεύσεως. Δεν θα εγράφοντο δε τέτοια κείμενα για την Ελλάδα από κανένα πανεπιστήμιο της Ευρώπης ή του Κόσμου. Παρόμοια πράγματα ίσως να κατεγράφοντο από κεμαλιστές στρατηγούς της Άγκυρας, από εντολοδόχους του Γκρουέφσκι και ίσως από στελέχη του UCK.

Αντίθετες φωνές δεν υπάρχουν; Τι αντιμετώπιση έχει ένας φοιτητής που θα φέρει αντιρρήσεις σε όσα διδάσκουν;

Οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι τουλάχιστον στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας πλειοψηφούν συντριπτικά, εναλλασσόμενοι μάλιστα στις θέσεις του Προέδρου και του Αντιπροέδρου του Τμήματος διώκουν συστηματικά τις πατριωτικές ιδέες των φοιτητών, τιμωρώντας την απόκλιση και επιβραβεύοντας την ευθυγράμμιση με τα καινοφανή ανθελληνικά ιδεολογήματά τους για να καταλάβετε την ιδεολογική τρομοκρατία που υφίστανται συν τοις άλλοις οι νέοι στα πανεπιστήμια σήμερα.

Αλλά το βασικό γνώρισμα όλων αυτών είναι ότι έχουν ωφεληθεί από την εξουσία, ότι έχουν πλημμελή επιστημονική κατάρτιση, ότι έγιναν καθηγητές με δημόσιες σχέσεις και ότι κάθε φορά που αδυνατούν να εξουδετερώσουν επιχειρήματα πατριωτών φοιτητών, ακολουθούν την πάγια τακτική της περιθωριοποίησής τους στα μάτια των συμφοιτητών τους, αποκαλώντας τους ακραίους ή και μεροληπτώντας στην βαθμολόγησή τους.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 16 (Μάρτιος 2009) του διμηνιαίου περιοδικού Patria.

Σημ. Όλα τα στοιχεία συνηγορούν ότι στο συγκεκριμένο τμήμα παράγεται ανθελληνική προπαγάνδα με αναπαραγωγή στις επόμενες γενιές των επιστημόνων της Ιστοριογραφίας. Αυτός ο φαύλος κύκλος δεν πρόκειται φυσικά να σταματήσει αφού με το προκάλυμμα του αυτοδιοίκητου των Πανεπιστημίων και της "αγωνιστικής" αριστεράς, κάποιοι εκτελούν εντολές ξένων συμφερόντων. Και αν βάλουμε και την ροπή προς τον Σύριζα μεριά που έχουν ορισμένοι εξ αυτών των καθηγητάδων νομίζω πως εύκολα συνάγεται το συμπέρασμα με τι έχουμε να κάνουμε. Ο φάκελος φυσικά δεν κλείνει!-1945).»

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε πέρυσι το καλοκαίρι στο αντίβαρο
www.antibaro.gr/articles/school/panteio.html - 69k -
Στο greek alert
www.greekalert.com/2008/06/blog-post_5615.html - 165k -
Και στο προσωπικό μου μπλόγκ
vroutos.blogspot.com

ΠΟΤΕ ΘΑ ΒΓΟΥΝ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΓΑΠΗΤΟ ΠΑΝΤΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ;

Το θέμα απασχόλησε αρκετές εφημερίδες-Μακεδονία, Παρόν, Ελευθεροτυπία, Πρώτο Θέμα, Αυριανή- πέρυσι τέτοιον περίπου καιρό.
Βλέπετε τότε ήταν στην πρώτη γραμμή και το βιβλίο ιστορίας της κυρίας Ρεπούση…
Διαβάσαμε λοιπόν εκείνη την περίοδο, ότι εκτός από την χρηματοδότηση του βιβλίου ιστορίας από το CDRSEE , Κέντρο για την Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη–Ελευθεροτυπία, Γιάννης Τριάντης 5-8-07- από το «Πρόγραμμα Κοινής Ιστορίας : Αποδόμηση θεμάτων εθνικού μίσους» (Shared History Project:Deconsyruction of National Hate Narratives) πως στο πρόγραμμα αυτό μετέχουν το Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, το Τουρκικό Σαμπάνισι και το δικό μας Πάντειο.
Το ρόλο κλειδί διαδραματίζει το Στειτ Ντιπάρτμεντ καθώς και οι πρεσβείες των ΗΠΑ στην Άγκυρα, Αθήνα και Λευκωσία. Αυτά δεν τα είπαν ‘σκοτεινοί’ Ελληνικοί εθνικιστικοί κύκλοι, αλλά το δημοσίευμα του Ντειβιντ Λ. Φίλιπς συνεργάτη καθηγητή του Πανεπιστημίου Κολούμπια στο επίσημο περιοδικό του Στειτ Ντιπάρτμεντ «State»!
Το περιοδικό γράφει επίσης ότι ειδική μέριμνα έχει δοθεί στη Μικρασιατική Καταστροφή, δηλαδή στην εκατέρωθεν εξάλειψη αρνητικών αναφορών.
Έτσι ξεκίνησε στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος και η ανταλλαγή απόψεων μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων καθηγητών, με θέμα την απάντηση στην ερώτηση 'Ποιος έκαψε τη Σμύρνη το 1922, οι Τούρκοι ή οι Έλληνες'…
Επειδή έζησα από κοντά την εμπειρία υπεράσπισης του βιβλίου ιστορίας της κυρίας Ρεπούση σε σχεδόν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ από καθηγητές του Παντείου Πανεπιστημίου, όπως η κυρία Κουλούρη ή ο κύριος Γιαννουλόπουλος με τον οποίο ανταλλάξαμε και φραστικά πυρά στην εκπομπή του Χασαπόπουλου στο Μέγκα, έψαξα λίγο το θέμα για να δω που βρίσκετε η ιστορία αυτή…
Πρώτα μίλησα με τον πρόεδρο του τμήματος ιστορίας του Παντείου, τον καθηγητή κύριο Πεσμαζόγλου, ο οποίος και μ0υ επιβεβαίωσε την συνεργασία του Παντείου με το Τουρκικό πανεπιστήμιο για το θέμα της αναζήτησης των υπεύθυνων για την πυρπόληση της Σμύρνης!
Μάλιστα μου είπε ότι τελείωσε το εγχείρημα αυτό και τα συμπεράσματα και οι εισηγήσεις θα βγουν σε έναν τόμο…
Όμως για περισσότερα με παρέπεμψε στον υπεύθυνο του προγράμματος τον κύριο …Γιαννουλόπουλο!
Οι απαντήσεις του κυρίου Γιαννουλόπουλου είχαν αρκετό ενδιαφέρον: Μου επιβεβαίωσε τις συζητήσεις με τους Τούρκους συναδέλφους του, τις εισηγήσεις και τις ανταλλαγές απόψεων για το θέμα της πυρπόλησης της Σμύρνης, αλλά όταν φτάσαμε στην έκδοση των συμπερασμάτων, μου είπε ότι τελικά αυτή …ΔΕΝ θα γίνει!!!
Αρνήθηκε με τα βδελυγμίας την συμμετοχή των Αμερικανών στο όλο εγχείρημα, λέγοντας επίσης πως απάντησε για το θέμα αυτό και για τα διάφορα δημοσιεύματα των εφημερίδων, τα οποία διέρρευσαν από εθνικιστικούς κύκλους, στην εφημερίδα ΑΥΓΗ.
Επειδή εμένα η κουβέντες αυτές μου δημιούργησαν περισσότερες ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ και έκαναν το τοπίο πιο ομιχλώδες, μήπως θα έπρεπε το Πάντειο Πανεπιστήμιο να πει ΞΕΚΑΘΑΡΑ στον Ελληνικό λαό τι πραγματικά συμβαίνει;
Είναι δυνατόν να αμφισβητούμε την πυρπόληση της Σμύρνης από τους Τούρκους;
Να συζητάμε το αυτονόητο;
Μήπως το ‘σύνδρομο της Στοκχόλμης’ έχει καταλάβει τα πάντα σε αυτή τη χώρα;

Αναστάσιος Καζαντζίδης
Εκπαιδευτικός-αρθογράφος

ΚΑΛΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ!

Στα Ελληνικά Πανεπιστήμια, η πλειοψηφία των καθηγητών και του προσωπικού πρόσκειται πολιτικά στον ΣΥΡΙΖΑ το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ. Από το 1985 και μετά τα χρήματα των διαφόρων πακέτων στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην κυριολεξία κατέληξαν στον κάλαθο των αχρήστων ως προς το αποτέλεσμα, μέσω αμφιβόλου ποιότητας ερευνητικών έργων, τα οποία διαχειρίζονταν με την βοήθεια της πολιτικής στήριξης των κομμάτων, με προφανή προσωπικά οφέλη. Εκτός από τα προγράμματα υποδομών και ανάπτυξης, η Ευρωπαϊκή ένωση διέθεσε και διαθέτει πακτωλό χρημάτων για κοινωνικά θέματα που αφορούν τις μειονότητες, τους μετανάστες, τις λιγότερο διαδεδομένες γλώσσες, κλπ. Έτσι με γνώμονα το προσωπικό όφελος, το ακαδημαϊκό κατεστημένο κατασκεύασε ένα νεοτερικό «προοδευτικό, δημοκρατικό και αντιρατσιστικό» κίνημα στην χώρα μας. Οι δημοσιεύσεις στον Ελληνικό τύπο και οι εμφανίσεις στα ΜΜΕ χρυσοπληρώθηκαν. Τα «επιστημονικά συνέδρια» και οι «ημερίδες» χρηματοδοτήθηκαν με μυθικούς προϋπολογισμούς. Τα «επιστημονικά συγγράμματα» εκδόθηκαν υπερτιμολογημένα. Οι πανεπιστημιακές έδρες κατακτήθηκαν από συγγενικά και φιλικά τους πρόσωπα.

Αφού λοιπόν κατέκτησαν με τις προκλητικές σε χλιδή βίλες τους τα βόρεια προάστια των Αθηνών, τους ιππικούς ομίλους και τα Τένις club της Εκάλης, πρόσφατα ανακάλυψαν ότι το Ισλάμ θα μπορούσε να είναι μελλοντικά η «μητέρα του πλουτισμού» στην Ελλάδα, αφού η ισλαμική κίνηση στην χώρα μας χρηματοδοτείται από την Σαουδικής Αραβία και τις άλλες ισλαμικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Τουρκίας.

Έτσι λοιπόν οι καθηγητές των Ελληνικών Πανεπιστημίων (και με την συμμετοχή φοιτητών), έχοντας την εμπειρία της πρώην αριστερής τους δράσης, πρωτοστάτησαν σε πληθώρα «προοδευτικών και δημοκρατικών κινήσεων», με ανάρτηση πλήθος αφισών, δημιουργία ιστολογιών, έκδοση βιβλίων, ομιλιών και σεμιναρίων, όπου προτρέπουν τους Έλληνας φοιτητές και πολίτες να γίνουν καλοί μουσουλμάνοι. Η «κίνηση» αυτή πρωτίστως, ενεφανίσθη στην Πάντειο «Ανωτάτη Σχολή», όπου εκκολάπτονται πολιτικοί, και δημιουργούνται πρωθυπουργοί.

Η μεγάλη συγκέντρωση των πετροδολαρίων της Σαουδικής Αραβίας, δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητο και τον έτερο πόλο της «προόδου» στην χώρα μας: το δημοσιογραφικό κατεστημένο, με πρώτο υποψήφιο αγωνιζόμενο στην αρένα της άμιλας του ανθελληνισμού το εκδοτικό συγκρότημα» του κ. Αλαφούζου. Έτσι σε δημοσίευμα της Καθημερινής της Κυριακής, διαφημίζεται με εκτενές άρθρο η ιστοσελίδα των ισλαμιστών, που έκαψαν την Αθήνα προσφάτως, μαζί με τους αριστερούς Έλληνες συναγωνιστές τους.

Νέοι αγωνιστικοί δρόμοι και λεωφόροι ανοίγονται στην πατρίδα μας για την ακαδημαϊκή και δημοσιογραφική «ιντελιγκένχια». Αυτοί οι δρόμοι είναι οικονομικά πιο αποδοτικοί από τις παραδοσιακές ατραπούς του ανθελληνισμού που βάδισε μέχρι σήμερα η αριστερά στην χώρα μας….

Τους ευχόμεθα «καλές δουλειές».

ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

Ίσως η πιο σημαντική αλλά λιγότερο συζητημένη συνισταμένη των δυνάμεων της σημερινής κατάντιας στον τόπο μας, εκτός από το μεσαιωνικό φεουδαρχικό κατεστημένο των πολιτικών, των μεγαλοδημοσιογράφων, των «καλλιτεχνών» και «κοσμικών»που αποβλάκωσαν την Ελληνική κοινωνία, είναι και η ανθελληνική πανεπιστημιακή συντεχνία, που με το πρόσχημα του «προοδευτισμού και δημοκρατισμού» στην πλειοψηφία της απενεύρωσε κάθε αντίσταση στην νεοταξική επέλαση στην χώρα μας χαρακτηρίζοντας την «φασιστική» . Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι οι πανεπιστημιακοί«δάσκαλοι» είναι αυτοί που από το 1993 και μετά διοικούν την Ελλάδα με το κυρίως κέντρο εξουσίας τα Οικονομικά Πανεπιστήμια. Το βασικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ όπως ο Υπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1995-1998 κ. Χριστοδουλάκης, ο. κ Λομβέρδος, ο κ. Βενιζέλος, ο κ. Σημίτης, επίσης ο κ. Παυλόπουλος, ο κ. Αλογοσκούφης καθώς και πολλά άλλα κυβερνητικά στελέχη της ΝΔ είναι Πανεπιστημιακοί καθηγητές. Στην συντεχνία αυτή μετά την μεταπολίτευση, το πολιτικό σύστημα έδωσε πρωτεύοντα ρόλο αφού της ανεγνώρισε ιδιαίτερα συνταγματικά δικαιώματα, όπως η έμμισθη κατοχή και άλλων θέσεων στο δημόσιο πλην της θέσεως του καθηγητού δημιουργώντας μία νέα προνομιακή τάξη στην Ελληνική κοινωνία στην θέση των συνταγματαρχών. Ανάλογο παράδειγμα συνταγματικά κατοχυρωμένης προνομιακής μεταχείρισης σε συντεχνία δεν υπάρχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η συντεχνιακή αυτή τάξη λαμβάνοντας τα μηνύματα των καιρών της μεταπολίτευσης ασπάσθηκε την «προοδευτική και δημοκρατική» ιδεολογία αφού η επαγγελματική ανέλιξη στους πανεπιστημιακούς χώρους είναι ανάλογη του «προοδευτισμού και δημοκρατισμού» του κάθε μέλους της που στην πληοψηφία της ανήκει ιδεολογικά στον ΣΥΡΙΖΑ, συνεργάζεται με τις ανθελληνικές ΜΚΟ, τα διεθνή ανθελληνικά κέντρα προωθώντας τις θέσεις των εχθρών της χώρας μας μέσα από «επιστημονικές μελέτες», «συνέδρια και ημερίδες», και τα ΜΜΕ. Η συμμαχία της με το πολιτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο θα προϋπέγραφε την καταδίκη του Ελληνικού λαού στον πλέον ακραίο σκοταδισμό. Η εισροή των κοινοτικών κονδυλίων στην χώρα με τα διάφορα «Ερευνητικά» προγράμματα και η διαχείριση των κοινοτικών πλαισίων στήριξης δεν άφησε την τάξη των καθηγητών αδιάφορη.
Παχουλοί διπλοί και τριπλοί μισθοί, διορισμοί συγγενικών προσώπων εταιρίες μαϊμούδες, απίθανα ερευνητικά προγράμματα τους άνοιξαν τον δρόμο για τα Tennis club της Εκάλης, ενώ οι βίλες τους συναγωνίζονται στην χλιδή μεσαιωνικά παλάτια. Θυμηθείτε πόσοι πανεπιστημιακοί «δάσκαλοι» είναι σήμερα στην φυλακή για κατάχρηση των ερευνητικών κονδυλίων. Τα διάφορα λοιπόν ερευνητικά προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης περιλαμβάνουν και δράσεις που αφορούν και τις μειονότητες. Κάθε λοιπόν ερευνητικό πρόγραμμα μπορεί να έχει προϋπολογισμό της τάξης του 1.5 Εκ.€. Φανταστείτε λοιπόν τον χειριστή του προγράμματος να διαχειρίζεται τα ποσά αυτά. Όχι μόνο θα διατρίβουν σε ανύπαρκτα πεδία επιστημονικής έρευνας, αλλά θα επινοούν και ανύπαρκτα ανθελληνικά θέματα για την εξυπηρέτηση των διαρκώς αυξανομένων κρατικών οικονομικών προνομίων τους..

Η επιστημονική επάρκεια κάθε πανεπιστημιακού καθηγητού διεθνώς εκτιμάται από τον αριθμό των επιστημονικών δημοσιεύσεων σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά με υψηλό δείκτη απήχησης (impact factor) καθώς και από τον αριθμό των ετεροαναφορών (citation index). Θα έχει πολύ ενδιαφέρον να πληκτρολόγηση κάποιος στις βάσεις δεδομένων τα ηχηρά Ελληνικά «επιστημονικά ονόματα». Η διεθνής απήχηση τους στον χώρο της επιστήμης τους είναι μηδενική. Άλλωστε στην διεθνή κατάταξη των Πανεπιστημίων ως προς την Αριστεία τα Ελληνικά πανεπιστήμια είναι από τα τελευταία, και για τον λόγο αυτό αρνούνται να αξιολογηθούν όπως πράττουν οι συνάδελφοι τους σε όλα τα μέρη του κόσμου.