25 Η ΜΑΡΤΙΟΥ 2010

Εγώ δεν θα σου πω την λέξη «κουράγιο» που θα άκουσες πολλές φορές μέχρι σήμερα. Και ακόμη δεν θα σου πω ότι θα βγεις από την Φυλακή ως ΗΡΩΑΣ… Ούτε ότι γράφεις ιστορία. Πέρασα το «Κανάλι» της Φυλακής ΔΥΟ φορές στη ζωή μου. Την μία για 30 ημέρες και την άλλη για 3 χρόνια. Γνωρίζω τι ακριβώς σημαίνουν τα σκουριασμένα κάγκελα. Όπως καλά έχω μέσα μου τις νύχτες, με Μεγάλες Νύχτες της Εσωτερικής Μοναξιάς…
Βρίσκεσαι ΕΚΕΙ όχι γιατί το θέλησαν οι άλλοι, αλλά γιατί το θέλησες ΕΣΥ ο ΙΔΙΟΣ! Και στο λέω αυτό, μικρέ μου φίλε, ότι ΕΣΥ το θέλησες, γιατί απέρριψες το «καλός και συνετός». Θέλησες να περάσεις, να φύγεις, μακριά από την Αυλόπορτα των Φρονίμων. Θέλησες να διαφέρεις. Και το έκανες χωρίς να υπολογίζεις το ΑΥΡΙΟ που μπορεί να σε θέλει ΗΡΩΑ ή να σε κάνει και κάτι παραπάνω.
Εσύ Δημήτρη θέλησες να ΕΙΣΑΙ ο Δημήτρης. Ο Εαυτός σου. Χωρίς υπολογισμούς.

Χωρίς να σε συγκινούν τα λόγια των Αλλων. Χωρίς να λογαριάζεις την κατάληξη αυτής της Ιστορίας. Ξεκίνησες από χρόνια με τον Εαυτό σου, με τον Δημήτρη και για τον Δημήτρη! Τον Δημήτρη μέτρησες. Και τον Δημήτρη υπολόγιζες και υπολογίζεις. Και όταν πήρες τον πυρωμένο δρόμο για τα κάγκελα Εσύ, Μόνο Εσύ, στάθηκες απέναντι στον Δημήτρη για να υφάνεις την ΣΥΝΕΧΕΙΑ όχι με την υπομονή αλλά με την ΑΝΔΡΕΙΑ και την Λεβεντιά.
Και είμαι βέβαιος ότι επιστρέφοντας στο κελί, μετά από κάθε επισκεπτήριο, δίνεις πρες κόνφερανς με τον Δημήτρη. Μιλάς με τον Δημήτρη και το Όραμά του. Μιλάς με το μεγάλο Παιδί της Λεβεντιάς που κρύβεις μέσα σου.. Με τον Δημήτρη, τον Δημήτρη σου, υφαίνεις το όνειρο που σε ανταμώνει με ανοικτά τα μάτια!
Και τότε…
Τότε παίρνεις την πένα και ξεσπάς όχι γιατί σου είναι βαριά η Φυλακή αλλά γιατί ζητάς την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Ψυχής, όπως την προσδιόρισαν οι Ιδέες σου από τα παιδικά σου χρόνια!
Δυστυχώς δεν σε γνώρισα πολύ… Κάπου μερικά λεπτά στα γραφεία της «Ε.Ωρας». Αλλά μέσα σε αυτό τον λίγο χρόνο, όσο κρατάει μια αστραπή, σε μέτρησα, σε ζύγιασα…
«Γράφει καλά», μου είπαν.
Δεν τους απάντησα!
Είδα αμέσως ότι ΔΕΝ γράφεις αλλά κεντάς με τον πόνο για τούτη την πατρίδα, την χωρίς σύνορα, την απροστάτευτη, την χωρίς Ελπίδα για ΑΥΡΙΟ, αν δεν προλάβουμε!
Γνωρίζω ότι ΔΕΝ ζεις για την Αποφυλάκιση, για να περάσεις την πόρτα της Φυλακής προς τα έξω! Αλλά για την Ελευθερία που έχουμε χάσει, εδώ και κάμποσα χρόνια στην Ελλάδα. Αυτό συλλογάσαι. Και τα λόγια του Ρήγα είναι εκείνα που σου ταιριάζουν: «Οποιος λεύτερα συλλογάται, συλλογάται καλά». Και Εσύ συλλογάσαι καλά!
Τα λόγια αυτά είναι από καρδιάς. Δεν πονάω γιατί είσαι στα κάγκελα. Πονάω για όλους Εκείνους που κατάφεραν να βασανίζουν την λέξη της Πραγματικής Ανδρείας και Λεβεντιάς.
ΑΥΡΙΟ, Μεθαύριο, θα βγεις από εκεί. Ενώ Αυτοί, ΟΛΟΙ τους, θα μείνουν στην Φυλακή που έφτιαξαν από μόνοι τους για τον Εαυτό τους!
Ανέβα μόνος σου αυτή την ομορφιά της εσωτερικής Νίκης. Είναι δική σου. Δεν προσπαθώ να φιλολογήσω. Γνωρίζω τα ανθρώπινα της φυλακής. Γνωρίζω τον αξόδευτο χρόνο. Αλλά Εσύ έχεις ένα μεγάλο Οπλο στο χέρι σου: Την Πένα. Είναι ο κόσμος σου. Η ομορφιά σου. Η καταιγίδα που κρύβεις μέσα σου.
Και από την άλλη, ΟΛΟΥΣ Εμάς που σε αγαπάμε. ΟΧΙ γιατί έχουμε έναν ΗΡΩΑ Συντάκτη στην Φυλακή, αλλά γιατί είσαι ο Δημήτρης.
Εμείς τον Δημήτρη γνωρίσαμε, τον Δημήτρη αγαπήσαμε και αγαπάμε. Και αυτόν τον Δημήτρη περιμένουμε!
Κάθε Ανάσταση.

Και μη ξεχνάς: Η Άνοιξη έρχεται – γράφει ο Ρίλκε – αρκείς να ξέρεις να την περιμένεις.
Γρηγόρης Μιχαλόπουλος

| Πέμπτη, 25 Μαρτίου 2010