Ο «ΦΙΛΟΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟΣ»: ΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΓΝΩΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΡΧΟΥΣΑΣ ΤΑΞΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η προσπάθεια ωραιοποιήσεις του «οθωμανισμού» και η έξαρση του ανθελληνισμού δεν είναι ένα νέο φαινόμενο που εκδηλώθηκε στις μέρες μας, με κύριο εκφραστή την αριστερά και τον Siriza, αλλά μάλλον αποτελεί διαχρονικό φαινόμενο του Ελληνισμού στην ιστορική του πορεία. Ερμηνεύεται μάλλον με όρους ψυχολογικούς, όπου τα θύμα σχεδόν πάντα δικαιολογεί την πράξη κακοποίησής του και ταυτίζεται με την ψυχολογία του θύτη, (φαινόμενο της Στοκχόλμης). Το φαινόμενο της λατρείας του οθωμανισμού παρουσιάσθηκε και αναλύθηκε στην «Ελληνική Νομαρχία» [1], ένα Ελληνοκεντρικό βιβλίο που εκδόθηκε το 1806 από κάποιο ανώνυμο Έλληνα γεμάτο μνήμες από την αρχαιότητα και από την τυραννισμένη ζωή των Ελλήνων στα χρόνια της δουλείας. Ο συγγραφέας αναφέρεται στους αντίστοιχους Pasokous kai Sirizites της εποχής της οθωμανικής δουλείας αναλύοντας τον φιλοτουρκισμό τους. Είναι οι κατά παράδοση οι πλούσιοι «άρχοντες», το κατεστημένο της εποχής που επιδιώκει να διαιωνίσει την δουλεία για προσωπικό όφελος.Γράφει ο ανώνυμος Έλληνας:

«…Άλλο δεν μου μένει τώρα παρά να αποδείξω την ευκολία της απελευθέρωσης της πατρίδας…Πριν όμως εκθέσω τα μέσα και τους τρόπους με τους οποίους θα ελευθερωθώμεν από τους τυράννους, θα ήθελα να «εκβάλω τα αγκάθια από τα ρόδα». Εννοώ εκείνους οι οποίοι για κακή τύχη του γένους μας γεννήθηκαν Έλληνες, όχι για άλλο σκοπό, αλλά για να διαιωνίζουν την δουλεία της πατρίδος μας.

Αυτοί είναι όλοι εκείνοι, που κατά ευτυχή συγκυρία εκληρονόμησαν αρκετά χρήματα ώστε να ζουν πολυτελώς, χωρίς ποτέ να νοιάζονται για τους άλλους. Είναι αυτοί οι πρόστυχοι φιλάργυροι και αμαθείς αρχιεπίσκοποι. Εκείνοι οι αυθάδεις και βάρβαροι προεστοί. Εκείνοι οι αμαθείς που θέλουν να εκφέρουν γνώμη για κάθε πρόβλημα. Εκείνοι που χωρίς να τους το ζητούν δίνουν συμβουλές πάντοτε και σε όλα. Εκείνοι τέλος πάντων, όπου με πλήρη μικροπρέπεια, αφού παραχωρήσαν στον τύραννο την ζωή τους, το βιός τους και την ψυχή τους, καυχώνται ότι διαφέρουν από τους άλλους στο ότι δέχονται εκουσίως την σκλαβιά…Τα προσωπικά τους συμφέροντα τους συνδέουν με την τυραννία, την οποία όχι μόνο καν δεν αισθάνονται και καθόλου δεν τους δυσαρεστεί αλλά και από πάνω την αγαπούν. Αυτοί ζουν ασύδοτοι σε κοινά συμφέροντα με τους τυράννους, χωρίς να νοιάζονται για κανέναν. Τι λέγουν λοιπόν αυτοί οι χυδαίοι και βρωμεροί άνθρωποι;

- Πως είναι δυνατόν να νικηθεί ένα τόσο μεγάλο βασίλειο. Εμείς δεν μπορούμε να υπάρξουμε ανεξάρτητοι. Που να εύρωμεν έναν άλλον βασιλέα τόσο φιλεύσπλαχνο και τόσο καλόν; Τι είναι αυτή η ελευθερία; Η ελευθερία ποτέ δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει ποτέ.

Αυτοί, με την μαύρη τους καρδιά, παρασύρουν και τους πολλούς τους αδαείς και τους ευκολόπιστους. Το να ομιλεί κανείς με αυτούς είναι σαν να ακροάζεται τους βρωμοάρχοντες (φαναριώτες), της Κωνσταντινούπολης, οι οποίοι κρύβουν τόση βρώμα και αλαζονεία επάνω τους, όση αμάθεια και ισχυρογνωμοσύνη…Τι θα μπορούσα να τους πω για να τους πείσω για το τι είναι η δικαιοσύνη; Να τους πω πόσο ανάξιοι είναι να ωφελήσουν την πατρίδα και πόσο άξιοι είναι να την ζημιώσουν. Αλλά δεν θα ωφελούσε αφού αυτοί μάλλον καυχώνται για αυτό. Αυτοί αγαπητοί μου υπάρχουν επειδή υπάρχουν φιλοπάτριδες και συνεπώς θα πρέπει να υπάρχει και το αντίθετο τους που είναι οι εραστές της τυραννίας (ανθέλληνες)…».

[1] Ανωνύμου Έλληνος, «Ελληνική Νομαρχία», 1806