Η «ΕΝΟΧΗ» ΔΕΞΙΑ

Καθημερινή 22-11-2009

Ανοχή και ενοχές

Tου Κωστα Ιορδανιδη

Το συγκλονιστικό πλεονέκτημα του ΠΑΣΟΚ έναντι της Νέας Δημοκρατίας είναι η μοναδική ανοχή, με την οποία η ελληνική κοινωνία –στην πλειονότητά της– αντιμετωπίζει τις όποιες κυβερνητικές δραστηριότητες αναλαμβάνει αυτό το κόμμα, υπό οιανδήποτε ηγεσία, για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.

Το πολιτικό αυτό παράδοξο πρέπει να αποδοθεί σε μιαν αίσθηση οικειότητας, που υφίσταται μεταξύ του εκάστοτε ηγέτη και των ψηφοφόρων του συγκεκριμένου κόμματος. Στο παρελθόν, οι πάντες αναφέρονταν στον «Ανδρέα» · σήμερα στον «Γιώργο» ή στο υποκοριστικό αυτού του ονόματος· σε παλαιότερη μετενσάρκωση, του ιδίου πολιτικού χώρου, στον «Γέρο της Δημοκρατίας». Μόνον ο κ. Κώστας Σημίτης αποτέλεσε εξαίρεση στον κανόνα και έχει πολιτικώς περιθωριοποιηθεί.

Αντίθετα, οι ηγέτες της συντηρητικής παρατάξεως –αξιολογότατοι και με σημαντικότατη προσφορά τα τελευταία πενήντα χρόνια– υπήρξαν πάντα απόμακροι, και ανεξαρτήτως ηλικίας θυμίζουν «δημοδιδασκάλους» ή «αυθεντίες» μιας άλλης εποχής. Εξαίρεση σε αυτή την τάση, ο κ. Κώστας Καραμανλής, για ένα χρονικό διάστημα.

Ενα άλλο συντριπτικό πλεονέκτημα του ΠΑΣΟΚ έναντι της Ν. Δ. είναι ότι αδιστάκτως και άνευ αναστολών προβάλλουν την παραταξιακή και όχι μόνον την κομματική ταυτότητά τους. Δεν υπάρχει υπουργός στην παρούσα κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου –ανεξαρτήτως ταξικής προελεύσεως– που να μη δηλώνει «αριστερός». Αντίθετα, το 90% και πλέον των πρώην υπουργών της Ν. Δ. θα αρνούνταν να ταυτοποιηθούν ως «δεξιοί» · ορισμένοι μάλιστα θα έλεγαν ότι δεν είναι δεξιοί, αλλά «κεντρώοι», «κεντροδεξιοί» ή «φιλελεύθεροι».

Για λόγους ακατανόητους, η συντηρητική παράταξη στην Ελλάδα έχει επί της ουσίας αποδεχθεί τις ενοχές που της αποδίδουν οι πολιτικοί αντίπαλοί της. Η Δεξιά –και όχι κάποιο έκνομο τμήμα της– υποστηρίζουν ότι ευθύνεται για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου – ασχέτως εάν οι Συνταγματάρχες ανέτρεψαν τη δεξιά κυβέρνηση του Παν. Κανελλόπουλου. Στη Δεξιά αποδίδονται οι ευθύνες του εμφύλιου πολέμου, αν και τα Δεκεμβριανά συνέβησαν επί κυβερνήσεως του Γεωργίου Παπανδρέου, που υπήρξε εξόχως αντικομμουνιστής, όπως και η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών. Δεν υπάρχει δεινό σε αυτή τη χώρα που να μην αποδίδεται στη Δεξιά, και από την άποψη αυτή είναι πραγματικός άθλος ότι περιοδικώς κατακτά την εξουσία.

Διερωτάται πράγματι κανείς πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν άτομα στη Ν. Δ., που δεν αντιλαμβάνονται την ανάγκη απενοχοποιήσεως της Δεξιάς, από όσα της προσάπτουν οι πολιτικοί της αντίπαλοι. Η απόκρυψη της παραταξιακής ταυτότητας, για να δελεασθεί ο μεσαίος χώρος, που ούτως ή άλλως προσχωρεί στο κόμμα που έχει εκάστοτε τη μεγαλύτερη δυναμική, πιστοποιεί πολιτική δειλία.

Τέλος, είναι απορίας άξιον πώς υπάρχουν στελέχη της Ν. Δ. που δεν αντιλαμβάνονται τη σημασία της ιδεολογίας για ένα κόμμα, όταν η Αριστερά που συνετρίβη στο πεδίο της μάχης κατάφερε να κυριαρχήσει ιδεολογικά στη μετεμφυλιακή Ελλάδα. Η Ν. Δ. δεν έχει ανάγκη διαχειριστών της εξουσίας, κακών ως απεδείχθη στην πράξη. Οφείλει να αναγεννηθεί εκ βάθρων.