ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΥΓΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ

Το εφιαλτικό σενάριο που υλοποιείται στην χώρα μας συστηματικά είναι η αποδόμηση της Εθνικής συνείδησης. Αυτή συντελέστηκε με την ιεραποστολική εμμονή της αριστεράς για την μετατροπή της ομοιογενούς Ελληνικής κοινωνίας σε πολυπολιτισμική. Τον ρόλο των Ιησουϊτών και Καπουτσίνων σε αυτό το έγκλημα ανέλαβαν τα κόμματα, πρωτοστατούντων των πολιτικών αρχηγών, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και φυσικά ο ίδιος ο λαός ο οποίος ανταποκρίνεται μόνο σε συνθηματολογίες, εμμένει σε στερεότυπα και αρνείται να κάνει την υπέρβαση του και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Δεν θα αφορούσαν αυτά που περιγράφονται στο άρθρο την χώρα μας, αν οι Έλληνες είχαν συνείδηση Ελληνισμού και αυτογνωσία του Ιστορικού τους παρελθόντος το οποίο πεισματικά εμμένει να εξαφανίσει η αριστερά.

Στις 27/3/2009 στη Εφημερίδα Αυγή δημοσιεύθηκε το εξής άρθρο:

Αιρετικές σκέψεις για την «εθνική ιδεολογία» του σχολείου Του Νάσου ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ «Δυστυχώς, το ελληνικό σχολείο είναι ακόμα παγιδευμένο στην εθνικιστική προπαγάνδα του 19ου αιώνα, δηλαδή σε εθνικούς μύθους που κατ’ ουσία νομιμοποιούν τη θυσία πολύτιμων ζωών χάριν άψυχων εδαφών και που δικαιολογούν ηθικά πολέμους σαν αυτούς που διεξήγε συστηματικά ο ελληνικός στρατός στις αρχές του εικοστού αιώνα αιματοκυλίζοντας τα Βαλκάνια σε περιοχές όπου το ελληνικό στοιχείο αποτελούσε ισχνή μειοψηφία. Η παραχαραγμένη ιστορία που μας διδάσκουν ονομάζει απελευθερωτικούς όλους τους πολέμους του ελληνικού κράτους και άρα εμφανίζει στρεβλά ως αμυντική την επεκτατική των κρατικών συνόρων εθνική πολιτική. Διαιρεί τον κόσμο σε «εμάς» τους Έλληνες και τους «άλλους» λαούς, αποδίδοντας σε «εμάς» τους Έλληνες μόνο δίκαια, ενώ στους «άλλους» δολοπλοκίες και «συμφέροντα».Αν όλα αυτά δεν είχαν πολιτικές επιπτώσεις στη διαμόρφωση αντιλήψεων περί εξωτερικής πολιτικής, θα μπορούσαμε να παραπέμψουμε το θέμα αποκλειστικά στους αρμόδιους επιστήμονες. Από τη στιγμή όμως που μια τέτοια πλύση εγκεφάλου έχει ορατές παρενέργειες που συνίστανται π.χ. στη δημιουργία «εδραίας πεποίθησης» των πολιτών ότι είναι τάχα αυτονόητο κυριαρχικό «δικαίωμα» η επέκταση στα 12 μίλια (λες και το Αιγαίο δεν είναι κλειστή θάλασσα) ή ότι υφιστάμεθα «ταπεινωτικές» παραβιάσεις του εναέριου χώρου (όταν η Ελλάδα είναι εκείνη που έχει παρανόμως επεκτείνει στον αέρα τα 6 μίλια σε 10) ή ότι είναι προσβλητική για τους Έλληνες η απολύτως θεμιτή αξίωση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας να ονοματίζει τον εαυτό της όπως εκείνη επιθυμεί (και όχι όπως επιτάσσουν οι κήνσορες της ελληνικής εθνικοφροσύνης), τότε η ριζοσπαστική Αριστερά δεν μπορεί να παραμένει απαθής χωρίς να λαμβάνει πολιτικές πρωτοβουλίες που θα ταράξουν τα νερά.Και ακριβώς επειδή το σχολείο διδάσκει εθνική ιδεολογία (δηλαδή μυθολογία αντί για ιστορία) έχει σφιχταγκαλιάσει και τον μιλιταριστικό θεσμό των παρελάσεων. Ο Ιωάννης Μεταξάς ασφαλώς θα είχε πεθάνει ήσυχος, αν μπορούσε να φανταστεί ότι μετά τον θάνατό του οι πολυαγαπημένες του μαθητικές παρελάσεις, το «έργο της καρδιάς του», θα συνέχιζαν να θεωρούνται αναπόσπαστο στοιχείο της εθνοκεντρικής εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ο σωβινισμός έχει ριζώσει τόσο βαθιά στα εκπαιδευτικά μας πράγματα ώστε ουδείς μοιάζει να αναρωτιέται για το νόημα της επετειακής μεταμφίεσης των μαθητών σε κουρδιστά στρατιωτάκια, κατά την οποία τα παιδιά καλούνται να... συμπορευτούν με τον στρατό και τα σώματα ασφαλείας. Μέσα από τις παρελάσεις, είτε τις στρατιωτικές είτε τις μαθητικές, το έθνος που έγινε κράτος προβάλλει την ύπαρξη εξωτερικής «απειλής από τους εχθρούς μας», για να κρύψει τα συμφέροντα της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ηγεμονίας της κυρίαρχης τάξης.Αναμφίβολα μπορεί να διαγνώσει κανείς μέσα στην ιστορία του ανθρώπινου βίου πολλά πραγματικά είδη συμφερόντων (π.χ. ατομικό, ταξικό, κλαδικό,), αλλά θα ήταν ανορθολογικό να υποστηριχτεί ότι υφίσταται αυτοτελής «έννοια εθνικού συμφέροντος»…..Σε αντίθεση με τα όσα λέει η χονδροκομμένη σχολική προπαγάνδα, τα «έθνη» (και άρα και το ελληνικό) δεν είναι προαιώνια και αναλλοίωτα, αλλά δημιουργήθηκαν από τα κράτη για λόγους πρακτικούς, διοικητικούς και οικονομικούς, όπως π.χ. η διευκόλυνση στην εξάπλωση του εμπορίου και η δυνατότητα άσκησης στρατολογικής πολιτικής εκ μέρους του κράτους. Άρα, η αποδόμηση της εθνικής ιδεολογίας αποτελεί πρώτιστο καθήκον μιας αντι-συστημικής αριστεράς».Το ερώτημα που καλούμεθα να αντιμετωπίσουμε ως Έθνος και κοινωνία είναι για πόσο ακόμα θα τους επιτρέπουμε να συνεχίσουν την αποδόμηση όχι μόνο της χώρας αλλά και της ζωής του κάθε ενός από εμάς ατομικά ;