ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Η Ελλάδα ως χώρα και κρατική οντότητα αντιμετωπίζει σοβαρότατο πρόβλημα εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας. Η Ελληνική εξωτερική πολιτική ευρίσκεται διαρκώς αμυνόμενη , αντιμετωπίζοντας το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή διπλωματία από το 1912 (επισήμως) και μέχρι σήμερα (ανεπισήμως), θεωρεί «ατυχή» την εδαφική επέκταση της Ελλάδος κατά τους Βαλκανικούς πολέμους, μη δυνάμενη να συμβιβασθεί με το γεγονός ότι οι μεγάλες δυνάμεις στις αρχές του 20^ου αιώνα δεν μπόρεσαν να ελέγξουν τα γεγονότα στην Βαλκανική λόγω του ανταγωνισμού τους.

Οι θέσεις αυτές της Ευρωπαϊκής διπλωματίας (π.χ. «τα Ελληνικά νησιά είναι πολύ κοντά στην Τουρκία») υπηρετήθηκαν με συνέπεια σε όλη την διάρκεια του 20 ου αιώνα. Επί αυτής της αρχής, οι δυνάμεις του άξονα κατά τον Β΄ Παγκοσμίου πολέμου διαμέλισαν ην Ελλάδα προσαρτώντας την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη στην Βουλγαρία, τα Επτάνησα, την Σάμο και την Θεσπρωτία στην Ιταλία. Οι Ιταλοί επιπροσθέτως δημιούργησαν το ανεξάρτητο Κουτσοβλάχικο κράτος στην Πίνδο με Βασιλέα τον περιβόητο Αλκιβιάδη Διαμάντε, ενώ σκόπευαν μετά την νίκη του άξονα να προσαρτήσουν στην Ιταλία όλα τα Ελληνικά νησιά. Ταυτόχρονα η Αγγλική Κυβέρνηση εξασκούσε πίεση στην εξόριστη Ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου για να συναινέσει στην κατάληψη των νήσων του Αιγαίου από την Τουρκία ενώ αρνήθηκαν κατηγορηματικά στην εξόριστη κυβέρνηση και τον βασιλέα να εγκατασταθούν στην Κύπρο. Σχεδίαζε επίσης να προσάρτηση την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα μετά τον πόλεμο. Επιπροσθέτως, οι ΗΠΑ και η Γερμανία, ήδη από τον 19 αιώνα είχαν προνομιακή σχέση με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ανταγωνιζόμενες αλλήλων για την απόκτηση εμπορικών προνομίων, ενώ η Ρωσία και η ΕΣΣΔ θεωρούσε την ισχυροποίηση της Ελλάδος σημαντικό εμπόδιο της παρουσίας της στην Μεσόγειο.

Βεβαίως τα γεωπολιτικά δεδομένα και οι συγκρούσεις στην Ευρώπη, σήμερα έχουν μεταφερθεί από το πεδίο της μάχης στον άκρατο οικονομικό ανταγωνισμό εντός της Ευρωπαϊκής ’Ένωσης, όπου όλοι στρέφονται εναντίων όλων. Οι βασικές αρχές όμως της εξωτερικής πολιτικής και των ανταγωνισμών παραμένουν αναλλοίωτες.

Όλοι αυτοί ευρίσκονται σε εποικοδομητική συνεργασία με την νέο- φεουδαρχική «Ελληνική» τάξη των βουλευτών-βολευτών, πολιτικών, αριστερών εθνομηδενιστών και «κουλτουριάρηδων», όπου οι σχέσεις τους συσφίγγονται περαιτέρω μέσω της κοινής τους αγάπης και θαυμασμού για την Τουρκία, τα Σκόπια, τους μετανάστες τους μουσουλμάνους….!

Ο έχων αντίθετη άποψη, χαρακτηρίζεται αμέσως εθνικιστής, (κατόρθωσαν να πείσουν τους Έλληνες ότι η φιλοπατρία είναι το υπέρτατο κακό), ρατσιστής και βεβαίως φασίστας.

Οι κίνδυνοι για την χώρα από την ρήξη του εσωτερικού μετώπου που έχει δημιουργήσει ο εθνομηδενισμός της αριστεράς, είναι πολύ πιο σοβαροί από τους εξωτερικούς.