Ο πλέον σημαντικός είναι ότι στην Ελληνική πολιτική σκηνή τα τελευταία 30 χρόνια καλλιεργήθηκε συστηματικά ένα «ιδεολογικό κενό» όσο αφορά την ευαισθησία στα Εθνικά θέματα, το οποίος δυνητικά θα μπορούσε μαζικά, πολιτικά, και ιδεολογικά να αντιμετωπίσει τον ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ «σλαβικό μακεδονικό εθνικισμό», το «μεταναστευτικό», την Τουρκική απειλή, την απαίτηση της Βουλγαρίας για έξοδο στο Αιγαίο, τον Αλβανικό Εθνικισμό, αντί της σημερινής διαχειριστικής προσέγγισης. Ο Ελληνικός εθνικισμός ποτέ δεν πήρε την μορφή μαζικού κινήματος, παρά την ρητορεία της αριστεράς η οποία δικαίωνε την ύπαρξη της με την δημιουργία φανταστικών εχθρών και ιδεολογικών αντιπάλων. Διαχρονικά και ιστορικά, εθνικιστικά κινήματα υπήρξαν και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Κανένα όμως από αυτά τα κινήματα δεν απέκτησε σημαντική επιρροή και εκπροσώπηση στα εθνικά κοινοβούλια εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Τα περισσότερα κυμαίνονταν από άκρατο συντηρητισμό και εθνικισμό μέχρι τον λαϊκό σοσιαλισμό, ενώ είχαν να αντιμετωπίσουν την πολεμική των αστικών κομμάτων και των κομμουνιστών. Όσο αφορά το Ελληνικό εθνικιστικό κίνημα, αυτό υπήρξε προβληματικό, ήδη από την εποχή του μεσοπόλεμου, αφού ποτέ δεν είχε συγκεκριμένο ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο. Η πραγματικότητα αυτή εκφράστηκε με το γεγονός ότι ποτέ δεν διακήρυξε κάποιο πολιτικό μανιφέστο γύρω από το οποίο θα συσπείρωνε την λαϊκή συνισταμένη και την πνευματική ελίτ. Το μεγάλο λάθος του Ελληνικού εθνικιστικού κινήματος ήταν ότι στηρίχθηκε αφενός σε ξένα ιδεολογικά πρότυπα λαών με διαφορετική νοοτροπία και ψυχοσύνθεση, και αφετέρου ότι μυθεύματα όπως «Ο στρατός και τα σώματα ασφαλείας είναι μαζί μας» έγιναν πίστη του. Ο μέντωρ του Ελληνικού εθνικιστικού κινήματος Σπ. Σταυρόπουλος έγγραψε: « …Το Ελληνικό πρότυπο του ελληνικού εθνικισμού δεν υπηρετήθηκε ουσιαστικώς διότι δεν υπήρξε. Κανείς δεν εσκέφθη ως Έλλην αλλά ως συρόμενος οπαδός πάσης μορφής δυτικοευρωπαϊκών προτύπων η σημερινών κινημάτων, κινήσεων κομμάτων..». Οι πελατειακές σχέσεις του αιωνεί δικομματισμού, τα λάθη τακτικής, ο μη συγκροτημένος πολιτικός λόγος, η έλλειψη οικονομικών μέσων, η ανυπαρξία ικανής ηγεσίας και η έλλειψη ενός ισχυρού αστικού περιβάλλοντος με παράδοση, προέγραψε το μέλλον των ελληνικών εθνικιστικών κινήσεων. Ο Νίκος Καρράς στο βιβλίο του «Ιωάννης Μεταξάς » παρατηρεί: «.. στον απόηχο της ήττας του 22, ο έμφυτος Ελληνικός πατριωτισμός δεν συνεβάδιζε απαραίτητα με την πειθαρχία, τον δυναμισμό και την διάθεση για θυσίες, ώστε να εκδηλωθεί ως επαναστατικό εθνικό κίνημα αντιδρώντας στα κακώς κείμενα και το κατεστημένο των δύο πολιτικών παρατάξεων..». Ακριβώς το αντίθετο συνέβη με τον εθνικισμό των γειτονικών λαών όπως οι Ιταλοί (Φασισμός-πανταχού παρών στα αστικά κόμματα της Ιταλίας), οι Τούρκοι (Κεμαλισμός), FYROM (Σλαβομακεδονισμός). Το σημερινό κοινωνικό πολιτικό και κρατικό Ελληνικό μόρφωμα σήμερα, έχει να αντιμετώπιση ένα διαχρονικό Σλαβομακεδονικό Εθνικισμό όπως αυτός εκφράζεται πολιτικά μέσω του ήδη εκατονταετούς VMRO και εθνικιστικών ιδεολογικών μανιφέστων ( Κρίστε Μισίρκωφ-Μακεδονικές υποθέσεις).
Η σημερινή «αριστερή» Ελληνική «διανόηση» και «επιστήμη», θεωρεί πιο σημαντικό την υπεράσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου και την χορήγηση πολιτικών δικαιωμάτων στους μετανάστες από την συντονισμένη αντιμετώπιση υπαρκτών κινδύνων και οργανωμένων αλλοεθνών συμφερόντων. Συνεπώς η ανυπαρξία ενός σθεναρού και συνειδητού ιδεολογικού μετώπου που θα βοηθούσε στην κατανόηση σε βάθος των Εθνικών θεμάτων αποτελεί ένα ακόμα ισχυρό βέλος στην φαρέτρα των γειτονικών εχθρικών εθνικισμών που αποδυναμώνει τις Ελληνικές θέσεις στο διεθνές επίπεδο ενώ ταυτόχρονα στο εσωτερικό δημιουργούν πρόβλημα εσωτερικής ασφάλειας με την μεταναστευτική λαίλαπα και την δημιουργία μουσουλμανικής συνιστώσας στην χώρα μας.
.JPEG)
.JPEG)
Καταπληκτικό κείμενο
ΑπάντησηΔιαγραφή