ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΦΑΡΑΚΟΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ο Ι. Ιατρίδης σε άρθρο του στην Εφημερίδα ΒΗΜΑ ( 08/03/2009) παρουσιάζει την άποψη του σημαντικού στελέχους του ΚΚΕ, Γρηγόρη Φαράκου αναφορικά με τις λευκές και ασυμπλήρωτες σελίδες της ιστορίας του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ (ΚΚΕ) την περίοδο 1940-1944. Τα γραπτά του Γ. Φαράκου φωτίζουν το απαγορευμένο προς συζήτηση θέμα που έχει να κάνει με τον πρωταρχικό σκοπό του αγώνα του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ (ΚΚΕ) στην διάρκεια της κατοχής. Ήταν η αντίσταση εναντίων των κατακτητών, ο πρωταρχικός σκοπός του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ (ΚΚΕ), όπως οι αριστεροί ισχυρίζονται, ή η ένοπλη δράση του απέβλεπε αποκλειστικά στην κατάληψη της εξουσίας μετά την απελευθέρωση, όπως πρεσβεύουν οι αντίπαλοι του; Στο άρθρο, μεταξύ άλλων αναφέρεται: «…μεταγενέστερες δημοσιευμένες μαρτυρίες ηγετικών κομματικών στελεχών όπως ο Μήτσος Παρτσαλίδης και ο Γιάννης Ιωαννίδης, υποδείκνυαν πως οι φιλοδοξίες και τα σχέδια της κομμουνιστικής ηγεσίας καθ΄ όλη την διάρκεια της κατοχής ξεπερνούσαν κατά πολύ ην απελευθέρωση της χώρας και στόχευαν στην κατάληψη της εξουσίας…Εδώ ακριβώς έρχεται η συμβολή του Γρηγόρη Φαράκου. Έχοντας εξετάσει πληθώρα στοιχείων, και με βάσει την προσωπική του εμπειρία ως ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ, ο Φαράκος μπόρεσε να καταλήξει σε έγκυρα πορίσματα για τους στόχους και την στρατηγική του ΚΚΕ στην διάρκεια της κατοχής. Από τις έρευνες και τα στοιχεία που παραθέτει προκύπτει πλέον ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ, πως από τις πρώτες κιόλας μέρες της κατοχής βασικός στόχος του ΚΚΕ ήταν η κατάληψη της εξουσίας και στην λογική αυτή ιδρύθηκε το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ». Το άρθρο του Βήματος και μία πληθώρα άλλων που τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να εμφανίζονται στον τύπο, καθώς και η πρόσβαση σε αρχειακές πηγές που μέχρι σήμερα ήταν απροσπέλαστες, μαζί με τις απόψεις ηγετικών στελεχών της αριστεράς που πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα, έχει δημιουργήσει μία αντίπαλο αναθεωρητική τάση στην επίσημη Ελλαδική ιστοριογραφία των τελευταίων τριάντα ετών, που είναι απαλλαγμένη από τις ιδεοληψίες του παρελθόντος και που βασίζονται μόνο σε επιστημονικά κριτήρια τα οποία θέτουν εύλογα ερωτηματικά για τον ρόλο και την στάση του ΚΚΕ και της αριστεράς γενικότερα, στις μεγάλες ιστορικές στιγμές του Έθνους μας, όπως η Μικρασιατική Εκστρατεία, η Αντίσταση κατά των κατακτητών την περίοδο 1940-1944, το Κυπριακό και το θέμα των μειονοτήτων (Σλαβομακεδονικό). Τα συμπεράσματα από την εξέταση των νέων αυτών ιστορικών στοιχείων είναι ότι η Ελληνική αριστερά συνειδητά και συστηματικά αντιτάχθηκε στις συλλογικές και αιματηρές προσπάθειες του Έθνους για την ολοκλήρωση του και την ενίσχυση της θέσης του έναντι των γειτονικών κρατών. Οι Έλληνες αριστεροί, σε αντίθεση με τους ομοϊδεάτες συντρόφους τους των βορείων γειτόνων μας, είχαν (έχουν) πρωταρχικά διεθνιστική συνείδηση και δευτερευόντως ’Ελληνική, με αποτέλεσμα το «Εθνικό Συμφέρον», όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνεται η πλειοψηφία των Ελλήνων, να έρχεται σε αντίθεση με τους σκοπούς και τις επιδιώξεις της αριστεράς που εξυπηρετούν έτσι, συνειδητά η ασυνείδητα τα εθνικά συμφέροντα των γειτονικών κρατών.