ΣΤΙΣ 11 ΜΑΡΤΙΟΥ 2010 ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΥΡΙΣΤΗΚΕ Η ΠΡΩΤΗ ΣΚΗΝΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ «ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΠΟΛΗ». ΣΕΝΑΡΙΟ ΝΙΚΟΣ ΧΙΔΙΡΟΓΛΟΥ

Η πρόσφατη ψήφιση του λαθρονομοσχεδίου από το PASOK και τον SIRIZA , είναι η πρώτη πράξη και σκηνή του πραγματικού σεναριου που βασίζεται στο προφητικό βιβλίο του Νίκου Χιδιρογλου «Οχι στην παλιά πόλη». Είναι βέβαιο πλέον ότι οι κάτοικοι αυτής της χώρας «δεν ζουν τα ονοιρά τους», αλλά τους «χειρότερους εφιάλτες τους», προφανώς χωρίς να το έχουν αντιληφθεί.

Ο διάχυτος πολιτικός ριζοσπαστισμός στο κείμενό του βιβλίου, αλλά και ο αυθορμητισμός του, προσδίδουν χρώμα στη γραφή του, προβληματίζοντας, ξεσηκώνοντας και ανατρέποντας. Για ένα δημοσιογράφο ενταγμένο πολιτικά στον χώρο της αστικής Δεξιάς, αυτό κι αν αποτελεί είδηση! Οι οργουελικές επισημάνσεις του για το μέλλον, τρομάζουν. Ο γνωστός δημοσιογράφος όμως, μετά από κάποια χρόνια στο πολιτικό ρεπορτάζ και στην πιάτσα γενικότερα, βγάζει μια απαισιοδοξία, που πηγάζει από πολύ συγκεκριμένα συμπεράσματα στα οποία έχει καταλήξει.
Μας προειδοποιεί, μάλιστα, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου, για ένα δυσοίωνο μέλλον, που ίσως να μην βρίσκεται και τόσο μακριά. Τα σημάδια βρίσκονται παντού γύρω μας, επιβάλλοντας εγρήγορση και κυρίως, ενασχόληση με τα κοινά. Σε συνέντευξη στην εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος, ο Νίκος Χιδίρογλου αναλύει παραστατικά , όπως και στο βιβλίο του, τι θα πρέπει να περιμένουν οι Ελληνες στην νέα τάξη πραγμάτων που ο Παπανδρέας επιφύλλαξε για την Πατρίδα μας και που όλοι πλέον είμαστε αναγκασμένοι να ζήσουμε.

Πώς γεννήθηκε αυτό το φουτουριστικό μυθιστόρημα με τα τόσα πολιτικά στοιχεία; Πόσο σας επηρέασε η δουλειά σας ως δημοσιογράφου;

Πολλοί δημοσιογράφοι γράφουμε βιβλία. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της διαδρομής μας. Ώρες-ώρες αισθανόμαστε την ανάγκη να εκφραστούμε, εκτός του πλαισίου των άνωθεν επιταγών ή σκοπιμοτήτων, της γραμμής του εκδότη και των έμμεσων λογοκρισιών. Θέλουμε να δώσουμε αυτό που κρύβουμε μέσα μας ανεπιτήδευτα, χωρίς φτιασίδια, κάτι που δεν μπορούμε να κάνουμε δυστυχώς όταν σε καθημερινή βάση βρισκόμαστε αναλισκόμενοι με τα τετριμμένα της παραπολιτικής. Το βιβλίο γεννήθηκε άξαφνα ένα καλοκαιρινό βράδυ, που προσέγγισα τον υπολογιστή με διάθεση δημιουργική, χωρίς να έχω όμως κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Ίσως έτσι να νόμιζα εκείνη τη στιγμή, να εθελοτυφλούσα. Όπως και να έχει, δεν τίθεται θέμα απόφασης, τουλάχιστον ενσυνείδητης. Και ό,τι γράφεται αυθόρμητα, έχει αν μη τι άλλο, χρώμα. Είμαι απλά άνθρωπος που του αρέσει να γράφει. Και αυτό έκανα, τίποτα παραπάνω.

Oι ανθελληνες κανουν δικτατορια

Tι κρύβει ο τίτλος του βιβλίου "Όχι στην Παλιά Πόλη" και τι αντικατοπτρίζει σε σχέση με την εξέλιξη του έργου;

Η Παλιά Πόλη στο βιβλίο μου συμβολίζει το κακό, για κάποιους ίσως το απόλυτο κακό. Το άλλοθι μιας μελλοντικής κοινωνίας, χαμένης, χωρίς σκοπούς, ιδανικά και αξίες, όπου καταργούνται οι κανόνες, αλλά κυρίως τα ήθη, τα έθιμα και οι παλιοί τρόποι και όπου το ηθικό χάος δημιουργεί παρακμιακές καταστάσεις. Η Παλιά Πόλη λοιπόν, είναι ένας συμβολικός χώρος, το σημείο συνάντησης της διαφθοράς, του ηθικού εκφυλισμού, του εγκλήματος, της σήψης και της δυσωδίας. Ο χώρος που πρέπει να καθαρθεί, αλλά και ο χώρος της σύγκρουσης.

Στο έργο υπάρχει μια αντικληρικαλική δικτατορία η οποία επιβάλλεται από φιλελεύθερους σοσιαλδημοκράτες, χρησιμοποιώντας και αλλοδαπούς και βοηθούμενη από τη μεγάλη αποχή...

Γιατί, ποιοι άλλοι θα μπορούσαν να επιβάλλουν στην κοινωνία μας και όχι μόνο, ένα τέτοιο έκτρωμα στο μέλλον, αν όχι αυτοί; Όσοι απεργάζονται τη δημιουργία μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από τα συστατικά της εθνικά στοιχεία, έχουν όνομα κ. συνάδελφε. Και εγώ δεν είχα ποτέ πρόβλημα να το βροντοφωνάξω. Ναι, το κείμενο ξεχειλίζει από αγωνία για το αύριο ενός κόσμου, όπου τα παιδιά όλων μας θα κληθούν να ζήσουν. Αν δεν υπήρχε αυτή η διάχυτη αγωνία, ίσως το κείμενο να μην είχε την επιτυχία που έχει, τουλάχιστον μέχρι στιγμής και χάρη σε όσους με τίμησαν, διαβάζοντας το βιβλίο. Όσο για τους αλλοδαπούς, αυτοί καθαυτοί στο βιβλίο μου δεν αποτελούν πρόβλημα. Ψυχές είναι που ψάχνουν και αυτοί μια θέση κάτω από τον ήλιο για μια ανθρώπινη ζωή. Ως ορθόδοξος χριστιανός, έχω τη στοιχειώδη υποχρέωση να τους περιθάλπω, καθώς είναι συνάνθρωποί μου. Το πρόβλημα εστιάζεται στην προσπάθεια κάποιων να τους χρησιμοποιήσουν για να επιβάλλουν πολυπολιτισμικά μοντέλα που δεν ταιριάζουν στη μεστή αυθορμητισμού μεσογειακή κοινωνία μας, να τους πείσουν να μην γίνουν ποτέ Έλληνες, να μην γευτούν τους μεθυστικούς χυμούς αυτού του τόπου, να μην μυηθούν στα μυστήριά του και να εχθρεύονται τον γηγενή πληθυσμό, ώστε να υπονομευθεί ο εθνικός κορμός και να αφελληνιστεί ο τόπος. Τέλος, όσοι απέχουν από τις κοινωνικές και πολιτικές ζυμώσεις και αφήνουν ελεύθερο πεδίο στους ακτιβιστές της Αριστεράς, θα είναι συνυπεύθυνοι για όσα δεινά πλήξουν την πατρίδα.

Ο ρολος της δεξιας

Η Δεξιά στο βιβλίο σας γιατί δεν μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις και να αντισταθεί στο κόμμα της Νέας Πορείας;

Εδώ μπαίνουμε στην πολιτικο-ιδεολογική σφαίρα. Ας είναι. Πρέπει να διευκρινίσουμε όμως τι εννοούμε όταν μιλάμε για Δεξιά. Όπως είμαι σίγουρος ότι παρατηρήσατε, στο κείμενο χρησιμοποιώ τον όρο με φειδώ. Δεξιά μπορεί να είναι, ανάλογα βέβαια και με τα κριτήρια καθενός, και οι νεοφιλελεύθεροι. Μπορεί όμως ένας νεοφιλελεύθερος να δει τα όποια ζητήματα από εθνικό πρίσμα; Όχι. Δεν δικαιούται, όποιος τουλάχιστον θεωρεί ότι η άκρατη εκκοσμίκευση και η άνευ ορίων φιλελευθεροποίηση των κοινωνικών σχέσεων, αποτελούν πανάκεια για την επίλυση των όποιων κοινωνικών προβλημάτων, να αποκαλείται δεξιός. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Εξάλλου, η σύγκλιση των νεοφιλελεύθερων με τις ομάδες της ανανεωτικής Αριστεράς, είναι ήδη ορατή και μιλάει από μόνη της για το ποιοι είναι δεξιοί και ποιοι όχι.

Έχει σχέση αυτή η άποψη με τους προβληματισμούς σας σχετικά για το πού πάει η εγχώρια Δεξιά;

Σαφώς. Η αστική Δεξιά τέθηκε στο περιθώριο, όταν απέβαλλε τον όποιο ριζοσπαστισμό της και τις όποιες μεταρρυθμιστικές της διαθέσεις, όταν έγινε δύναμη διαχείρισης, όταν κοίταξε αφ' υψηλού την Αριστερά και απαξίωσε να αντιπαρατεθεί μαζί της ιδεολογικά. Χωρίς ιδεολογική κυριαρχία, δεν φτάνεις ποτέ στην πολιτική και χωρίς εθνική και κοινωνική ευαισθησία, τίθεσαι στο περιθώριο. Το σύστημα λοιπόν κόντεψε να γίνει περιθώριο και το άλλοτε πολιτικό περιθώριο, οι "μαλλιαροί", έγινε σύστημα. Η Ιστορία ξαναγράφτηκε, δικαιώνοντας όσους ηττήθηκαν γιατί δεν είχαν μαζί τους το λαό. Η διαδικασία της αναθεώρησης, δεν περιορίζεται πλέον στα όσα συνέβησαν στην μεταπολεμική περίοδο. Πρέπει όμως να αντιστραφεί πάραυτα. Για να διασωθεί ο,τιδήποτε εθνικό. Όπως και να έχει, η αστική Δεξιά σε όλη την Ευρώπη οφείλει να ακολουθήσει το περήφανο παράδειγμα του Νικολά Σαρκοζί. Και επιτέλους, να εισβάλλει εκ νέου στην πολιτική με αγωνιστική και ριζοσπαστική διάθεση! Απαιτούνται νεύρο και διάθεση για θυσίες και ρήξεις!

Στο βιβλίο, ένα αντρόγυνο συγκρούεται ιδεολογικά. Τελικά δύο άνθρωποι με διαφορετικές θεωρήσεις της ζωής και της κοινωνίας, μπορούν να τα βρουν; Πιστεύετε ότι θα πρέπει κανείς να μοιράζεται τη ζωή του μόνο με ομοϊδεάτισσα ή ομοϊδεάτη;

Όχι. Δεν υπήρξα ποτέ μου δογματικός. Η σύνθεση στη ζωή είναι πολλές φορές αναγκαία, ενώ η επαφή με το αντίθετο είναι γόνιμη και συναρπαστική και φυσικά άκρως ερωτική! Εξάλλου, τα ετερώνυμα έλκονται. Αλλά σε μια κοινή ζωή, απαιτείται μια βάση εκκίνησης, μια κοινή συνισταμένη. Δύο άνθρωποι ταγμένοι σε διαφορετικά ιδεολογικά συστήματα, αν είναι μάλιστα και ακτιβιστές, αργά ή γρήγορα θα συγκρουστούν. Το έχω δει να συμβαίνει πολλές φορές. Και δεν αξίζει τον κόπο να ερειπώνονται δυο ζωές, να πληγώνονται δύο άνθρωποι, ή και οι απόγονοί τους. Κανείς δεν εγκαταλείπει ιδέες και αξίες στις οποίες έχει στρατευθεί, για κανέναν, αν τουλάχιστον είναι συνεπής απέναντι στον εαυτό του και όχι καιροσκόπος ή τυχοδιώκτης.

Στο βιβλίο λέτε ότι "μόνο οι μαύροι είχαν όνειρα". Πιστεύεις ότι στο μέλλον θα υπάρχουν από την μία οι πατριώτες κάθε είδους και από την άλλη η διεθνιστική Αριστερά και ο κοσμοπολίτικος καπιταλισμός που θα εκπροσωπούν την Νέα Τάξη;

Αυτή θα είναι μια εξέλιξη που δεν θα δύναται να αποτραπεί, αν συνεχιστεί η απόπειρα κάποιων να μετασχηματίσουν τις δυτικές κοινωνίες. Δεν μπορώ να γνωρίζω ποιες θα είναι στο μέλλον οι ακριβείς συνισταμένες του προβλήματος, δεν είμαι προφήτης. Όμως, μια τέτοια κατάσταση τείνει να διαμορφωθεί. Όσοι έχουν όνειρα, εντρυφούν στις παραδόσεις μας και επιζητούν μια ζωή με ελευθερία, υψηλή αισθητική και την απαραίτητη δόση ανορθολογισμού που θα τους επιτρέψει να ελπίζουν και να υπερβαίνουν τον ματιριαλισμό και τον καταναλωτισμό, οφείλουν να την διεκδικήσουν. Αλλιώς, η εμποροκρατία, η πολιτιστική ομογενοποίηση και η ισοπέδωση, ελλοχεύουν για να τους καταστήσουν δεσμώτες.