ΙΕΡΑ ΕΞΕΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ

Γράφει ο Πολιτικός Κρατούμενος Δημήτρης Παπαγεωργίου

Είναι περίεργος, ορισμένες φορές, ο τρόπος με τον οποίο η ιστορία επαναλαμβάνεται. Με τρομακτικές ομοιότητες και ουσιώδεις διαφορές. Σήμερα, αφού κλείσαμε την πρώτη δεκαετία της τρίτης μετά Χριστό χιλιετίας, ξαναζούμε μια περίοδο, που έχει αναρίθμητες φορές διαδραματιστεί. Σαν τη νιοστή επανάληψη ενός σαιξπηρικού δράματος. Με την «εκτελεστική εξουσία» στο ρόλο του διεφθαρμένου άρχοντα, τις διάφορες μη κυβερνητικές, αντιρατσιστικές και κάθε είδους αριστερόστροφες και διεθνιστικές οργανώσεις στο ρόλο του ζηλωτή ιεροεξεταστή, ενώ όσους ακόμα πιστεύουν σε έννοιες όπως το έθνος, η φυλή, η θρησκεία, στον άχαρο ρόλο των αιρετικών.

Έτσι ακριβώς μας αντιμετωπίζουν. Ως «αιρετικούς», στους οποίους δεν πρέπει να δίδεται ούτε ακόμη και αέρας για να αναπνέουν. Διάβαζα πρόσφατα, λίγο πριν οι τοίχοι των φυλακών Κορυδαλλού περιορίσουν την πρόσβασή μου στο διαδίκτυο, περί της πολιτικής «no platform» για την οποία πιέζει έντονα ολόκληρο το σύστημα, να υιοθετηθεί έναντι του βρετανικού κόμματος BNP. Τι σημαίνει «no platform»;

Είναι η ολοκληρωτική άρνηση του δικαιώματός του να υπάρχει δημόσια και αυτό περιλαμβάνει εμπάργκο, από τον τηλεοπτικό αέρα ως και τις κλειστές εκδηλώσεις του. Κανένα όριο δεν τίθεται ως προς τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν για την επίτευξη αυτού του στόχου. Απαγορεύσεις, απειλές και βία. Μιλάμε δηλαδή για ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών.

Στην Ελλάδα, η κατάσταση δεν διαφέρει καθόλου. Κράτος και παρακράτος (της άκρας αριστεράς και του άβατου των Εξαρχείων) διαγωνίζονται στην καταπίεση των αιρετικών. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα καμένα βιβλιοπωλεία, τις «δημοκρατικές» απαγορεύσεις στα πανεπιστήμια, τις δολοφονικές επιθέσεις σε μικρά παιδιά; Όλα στο ίδιο πνεύμα με τη δική μου προφυλάκιση. Είναι σαφές. Στο μυαλό τους, οποιοσδήποτε δεν αποδέχεται το μονόδρομο της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης και είναι διατεθειμένος να στηρίζει έμπρακτα τις ιδέες του, πρέπει να τεθεί στο περιθώριο, να καταστραφεί οικονομικά ή και να φυλακιστεί. Μας έχουν με την πλάτη στον τοίχο. Ο τοίχος όμως αυτός δεν είναι απαραίτητα το τέλος. Μπορεί κάλλιστα να είναι η αφετηρία. Να μας δώσει το μέρος που θέλουμε, για να στηρίξουμε τα πόδια μας.

Έχουμε ένα τεράστιο πλεονέκτημα που δεν έχουν οι παγκόσμιοι εξουσιαστές. Μία ιστορία χιλιετηρίδων, από την οποία αντλούμε δύναμη. Και την – έστω ενδόμυχη – υποστήριξη του λαού μας που σθεναρά αντιτίθεται στην μετατροπή του σε «πληθυσμό». Οι δεσμοί – οι κοινωνικοί – τους οποίους προσπαθούν να σπάσουν, είναι δυνατοί. Υπ’ αυτήν την έννοια είμαστε πολύ πιο δυνατοί απ’ ό,τι θα μπορέσουν ποτέ να είναι οι «υπουργοί», οι «πρωθυπουργοί» με τους «πραίτορές» τους, που μπορούν να φυλακίζουν και να καταδικάζουν.

Αυτή είναι η ώρα για να εντείνουμε τις φωνές μας και να υποστηρίξουμε κάθε προσπάθεια που έχει ως σκοπό την αντίσταση στην Νέα Τάξη που οραματίζονται. Ας γίνουμε το ιστορικό απρόοπτο στους σχεδιασμούς τους. Και κάτι τέτοιο, μαθαίνοντας για τα ανακλαστικά που επεδείχθησαν στην δική μου περίπτωση, μου φαίνεται ολοένα και πιο πιθανό. Το ότι αρκετός κόσμος αντέδρασε στην μεθόδευση αυτή – με τον τρόπο που έγινε δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για κάτι άλλο παρά για μεθόδευση – είναι ελπιδοφόρο. Για να πω την αλήθεια δεν το περίμενα – σε αυτήν την ένταση – ούτε εγώ αλλά ούτε και η «πολυκατοικία» ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ΣΥ.ΡΙΖ.Α., από τα υπόγεια της οποίας εκπορεύονται οι διάφορες «αντί» οργανώσεις. Και όσο ευχάριστη έκπληξη ήταν για μένα, τόσο δυσάρεστη ήταν γι’ αυτούς.

Σιγά-σιγά, συνηθίζω και πάλι το στυλό και μαθαίνω να γράφω στα γόνατά μου ή στην «κουκέτα» που κοιμάμαι. Έτσι και οι κάτοικοι της «αριστερής πολυκατοικίας» θα πρέπει να συνηθίσουν στο ότι δεν είναι μόνοι τους στην χώρα μας.