Ένα από τα κτήρια στο κέντρο της Αθήνας που πολιορκήθηκαν από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ από την αρχή των μαχών στην πρωτεύουσα, ήταν το επί της οδού Πατησίων συγκρότημα του Μηχανοκίνητου τμήματος της Αστυνομίας Πόλεων [1]. Οι επίλεκτοι άνδρες του σώματος που παρέμειναν κλεισμένοι εκεί, κατάλληλα εκπαιδευμένοι από τον διοικητή τους, Νικόλαο Μπουραντά, αναχαίτισαν επιτυχώς όλες τις επιθέσεις που εδέχοντο ημέρα και νύχτα με όλμους, δυναμίτιδα και αυτόματα όπλα από τις διπλανές πολυκατοικίες. Λόγω της κατάστασης που είχε διαμορφωθεί στην Αθήνα, οι Βρετανοί σε συνεννόηση με την Ελληνική διοίκηση απεφάσισαν την απόσυρση των απομονωμένων αστυνομικών φρουρών από το μηχανοκίνητο τμήμα, το κτήριο επι της οδού 3ης Σεπτεμβρίου και εκείνο της Γενικής Ασφαλείας για να σώσουν τους άνδρες τους. Ένας από τους υπερασπιστές του επί πέντε ημέρες πολιορκούμενου κτηρίου του Μηχανοκίνητου τμήματος, ο τότε αρχιφύλακας Αλέξανδρος Αυδής, γνωστός μεταπολεμικά για τις αεραθλητικές επιδόσεις και τις πρωτοποριακές αεροπορικές κατασκευές του, έγραψε πρόσφατα στο βιβλίο του οι «Μπουραντάδες» τις προσωπικές του εμπειρίες από τον αιματηρό Δεκέμβριο του 1944.
«.. Κατά τις 4 η ώρα από την πολεμίστρα μου άκουσα το μακρινό κελάηδισμα του βαρέως μυδραλίου του οποίου τον ήχο γνώριζα καλά. Τινάχτηκα όρθιος. Τα αυτιά μου συνέλαβαν και τον θόρυβο από τις ερπύστριες. Είχε έλθει η ώρα της μεγάλης δοκιμασίας. Της εν πλήρη τάξει αποχωρήσεως μας, της οποίας την έκβαση κανείς δεν ήταν δυνατόν να προδικάσει. Κατέβηκα τροχάδην τις σκάλες και βρέθηκα κάτω. Η κεντρική πύλη σε πείσμα των ελασιτών ήταν διάπλατα ανοικτή! Με προφύλαξη μη μου ρίξουν από την πολυκατοικία της 3ης Σεπτεμβρίου βγήκα έξω και έριξα μια ματιά προς την ομόνοια. Πέρα μακριά καμιά τρακοσάρια μέτρα το τανκ ερχόταν ήρεμα. Κατά διαστήματα έριχνε μερικές ριπές στην Πατησίων προειδοποιώντας τα« παιδιά» να μην κάνουν αποκοτιές. Ο πύργος ήταν κλειστός. Αποσύρθηκα μέσα μην μου έρθει καμία αδέσποτη… ¨όταν βρέθηκα ξανά έξω από την πύλη το τανκ σε καμιά εκατοστή μέτρα απόσταση εκινήτο καταμεσής της Πατησίων. Πενήντα μέτρα περίπου μπροστά του, επί του πεζοδρομίου, προπορεύετο ο πάνοπλος Μπιτούνης, αξιωματικός του μηχανοκίνητου τμήματος της Αστυνομίας Πόλεων για να καθοδηγεί τον οδηγό. Φυσικά εκείνος είχε δει κιόλας που βρισκόταν η είσοδος. Όταν πλησίασε το τανκ ανοίχτηκε λίγο, πήρε στροφή επιτόπου, ήρθε κάθετα στον δρόμο και ανέβηκε στο πεζοδρόμιο. Αναρωτήθηκα τι δουλειά είχε μέσα στην αυλή. Έπειτα είδα τον Μπιτούνη να δείχνει το ελασίτικο πολυβολείο στην πολυκατοικία της 3ης Σεπτεμβρίου. Κατάλαβα. Οι Εγγλέζοι ήταν ενημερωμένοι ότι για να μπορέσουμε να βγούμε όλοι ανέπαφοι από το Μηχανοκίνητο, έπρεπε να εκκαθαρισθεί η κόκκινη σφηκοφωλιά εκεί πάνω στο πλυσταριό. Χωρίς το τανκ να ανακόψει άρχισε την περιστροφή του Πύργου. Το κανόνι υψώθηκε απειλητικά σαν την προβοσκίδα του ελέφαντα ψάχνοντας τον στόχο του. Μόνο που καθώς προχωρούσε το ατσάλινο θηρίο, ήρθε πολύ πλάγια και πήρε σβάρνα την δεξιά κολόνα της πύλης, συμπαρασύροντας και το τεράστιο σιδερένιο φύλλο….Σαν είδα την πόρτα και το μάρμαρο πεσμένα κάτω με έπιασε απελπισία. Γιατί μέχρι εκείνη την στιγμή ήλπιζα ότι ίσως να μην φεύγαμε. Βασιζόμουν στην πιθανή εξόρμηση του τανκ για μία ευρύτερη εκκαθαριστική εξόρμηση, που ήταν δυνατόν να μας επιτρέψει να παραμείνουμε έστω και ένα εικοσιτετράωρο ακόμη. Μέχρι την άλλη ημέρα πολλά μπορούσαν να συμβούν. Πόλεμος ήταν, αλλά μέχρι τώρα ήταν αδύνατη η περαιτέρω παραμονή μας… Σε μισή ώρα περίπου όλα ήσαν έτοιμα για την αναχώρηση μας. Πολεμικό υλικό δυνάμενο να χρησιμοποιηθεί από τους ελασίτες δεν είχε μείνει ούτε μία σφαίρα. Όπλα και πυρομαχικά φορτώθηκαν πάνω στους διαθέσιμους χώρους του τανκ, καθώς και στο ΑΠ4 το μικρό φορτηγό ενός τόνου Ford, το οποίο λόγω των βλαβών που είχε υποστεί υποχρεώθηκε να ρυμουλκηθεί από το τανκ. Στο μεταξύ σύσσωμη η δύναμη είχε εξέλθει στην Πατησίων. Αναπτύχθηκε κατά το καθιερωμένο σύστημα μας στα δύο πεζοδρόμια. Τώρα προχωρούσαμε δημιουργώντας μπρος και πίσω μας ολόκληρο φράγμα πυρός! Επίσης βάλαμε όπου υπήρχε πιθανότητα για τίποτα ύποπτο. Υπήρξε κάτι το τρομακτικό! Προχωρώντας μέχρι την Ηπείρου και ενώ η φάλαγγα είχε περάσει κατά τα 2/3 δέχθηκε οργανωμένη επίθεση, κατά την οποία αργότερα πληροφορήθηκα ότι τραυματίσθηκαν δύο. Ο αρχιφύλακας Β. Τσόπελας στο γόνατο και ο υπαστυνόμος Σουλελές στα δύο πόδια….Όταν έφθασα στο Μουσείο έπαψα να πυροβολώ. ¨ενας ένας σταμάτησαν και οι άλλοι. Τώρα ακούγονταν μόνο το άρμα. Από την Γενική Ασφάλεια είχε βγει μία μικρή ομάδα προς προϋπάντηση μας. Στα παράθυρα και τα μπαλκόνια του «Ακροπόλ» πολλοί Αμερικάνοι ανταποκριτές χειροκροτούσαν για την αίσια έκβαση της δύσκολής επιχείρησης. Είχαν πληροφορηθεί κιόλας ότι επρόκειτο για μία πλήρη εν τάξει κιόλας αποχώρηση, από κάποιο απομονωμένο πολιορκημένο Αστυνομικό Τμήμα. Ως επιστέγασμα της σκληρής δοκιμασίας μας μόλις φθάσαμε στην Γενική Ασφάλεια αντιμετωπίσαμε τα τελευταία παρατράγουδα του ανεκδιήγητου Άγγλου οδηγού. Ενώ περιμέναμε να μα οδηγήσει μέχρι την Αστυνομική Διεύθυνση είδαμε το τανκ να σταματάει στην διασταύρωση της Στουρνάρα. Άνοιξε ο πυργίσκος και φάνηκε ο αρχηγός του άρματος με τα ακουστικά στα αυτιά. Γιατί σταματήσαμε τον ρώτησε κάποιος αγγλομαθής. Ο Άγγλος κοίταξε το ρολόι το, δείχνοντας κάτω από τα πόδια του προς την θέση του οδηγού. Έριξα και εγώ μία ματιά το δικό μου. ¨ήταν πέντε παρά πέντε. Ο ανάποδος οδηγός δεν εννοούσε να προχωρήσει επειδή στις πέντε τελείωνε η υπηρεσία του….
[1] «Η Μάχη των Αθηνών, 1944. Ο Ματωμένος Δεκέμβριος». Στρατιωτική Ιστορία, Μεγάλες Μάχες, Εκδόσεις Περισκόπιο.
.JPEG)
.JPEG)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΣΧΟΛΙΑ