ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΗΣ ΟΠΛΑ: ΜΙΑ ΣΚΟΠΙΜΩΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ 21-11-2009

Συνέντευξη του Ι. Μπουγά, συγγραφέα του βιβλίου "Ματωμένες Μνήμες 1940-1945" στον Δημοσιογράφο Ν. Χιδίρογλου

Πόσες συνεντεύξεις αυτού του τύπου έχετε διαβάσει; Καθαρή και «γάργαρη» Ιστορία, βασισμένη σε μαρτυρίες, που ενοχλεί την ιδεολογικά απέναντι πλευρά. Και την ενοχλεί γιατί έχει κρύψει τα σκουπίδια της κάτω από το χαλί, εκμεταλλευόμενη τη «λήθη» και την παρατεταμένη πνευματική απραξία και τον κομφορμισμό της συντηρητικής παράταξης.

Όμως, έστω και έτσι, η αλήθεια δεν κρύβεται. Ουδέν κρυπτόν άλλωστε υπό το φως του ηλίου. Και ήρθε ένα καταπληκτικό βιβλίο του κ. Ιωάννη Μπουγά, από τις εκδόσεις Πελασγός, του διακεκριμένου ομογενούς μας από τον Καναδά, στατιστικολόγου, αλλά και συνεργάτη στο δορυφορικό πρόγραμμα του ΑΝΤ1, για να μας θυμίσει ποιοι είναι αυτοί που σε μια εποχή που ο κομμουνισμός και τα εγκλήματά του καταδικάζονται από τους Ευρωπαίους, θα έπρεπε να «σταδιοδρομήσουν» πρωταγωνιστικά στην κατά τα άλλα πολύ καλή «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού». Η Ιστορία δεν παραγράφεται και δεν αλλοιώνεται, όσο και αν προσπαθούν οι στρατευμένοι «διανοούμενοι» και «ιστορικοί» της σταλινικής άκρας αριστεράς. Κυρίες και κύριοι, ο κ. Ιωάννης Μπουγάς.

Γράψατε ένα βιβλίο με τίτλο «Ματωμένες Μνήμες», για μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο της ελληνικής Ιστορίας, την περίοδο 1940-45, για την οποία κυριαρχεί η άποψη της αριστερής ιστοριογραφίας. Αλήθεια, θα μαθευτεί ποτέ η αλήθεια για τα εγκλήματα της εν Ελλάδι αριστεράς;

Είναι γεγονός ότι γιά τα γεγονότα της περιόδου που καλύπτει το βιβλίο μου, το 1940-45, αλλά και ολόκληρη τη δεκαετία 1940-49 κυριάρχησε η παραποιημένη άποψη της αριστεράς, που επιβλήθηκε ιδιαίτερα μετά τη μεταπολίτευση. Δύο είναι τα κεντρικά στοιχεία της παραποίησης: πρώτον, η απόκρυψη των εγκλημάτων της αριστεράς, και δεύτερον, η καλλιέργεια της θέσης ότι η ανταρσία του 1946-49 ήταν αποτέλεσμα της Λευκής Τρομοκρατίας που εκδηλώθηκε μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Το βιβλίο μου καλύπτει λεπτομερώς και τα δύο αυτά θέματα και περιγράφει με λεπτομερή στοιχεία την ιστορική αλήθεια. Τελευταία, έχουν εμφανιστεί και άλλα βιβλία που περιγράφουν πτυχές των πραγματικών γεγονότων εκείνης της περιόδου. Δυστυχώς, εκεί που συνεχίζεται μιά μονόπλευρη και παραποιημένη παρουσίαση της Ιστορίας είναι στα μαζικά μέσα ενημέρωσης. Η τηλεόραση, συμπεριλαμβανομένης και της κρατικής, ο έντυπος Τύπος και ο κινηματογράφος, κυριαρχούνται ακόμη από αυτή τη χαλκευμένη ιστοριογραφία της αριστεράς. Είμαι όμως πεπεισμένος ότι και εκεί σύντομα θα αρχίσει να παρουσιάζεται η αλήθεια. Για να γίνει βέβαια αποδεκτή, θα χρειαστούν πολλά χρόνια. Αυτό που χρειάζεται πάνω από ο,τιδήποτε άλλο, είναι η καταγραφή των πραγματικών γεγονότων, ώστε να υπάρχουν αργότερα ως πηγές για ανεπηρέαστους ιστορικούς που σίγουρα θα έρθουν. Το βιβλίο μου είχε αυτόν ακριβώς τον στόχο. Την καταγραφή των γεγονότων χωρίς προκαταλήψεις και φτιασιδώματα για καμία πλευρά.

Πόσοι εγκληματίες πολέμου δικάστηκαν;

Οι περισσότεροι από τους φυσικούς αυτουργούς των εγκλημάτων της περιόδου δικάστηκαν, αν και πολλοί κρίθηκαν εξαιρετικά επιεικώς, κυρίως λόγω της προφανούς έλλειψης αυτοπτών μαρτύρων κατηγορίας. Για την περίοδο που καλύπτει το βιβλίο μου, αυτοί που δικάστηκαν ήταν συνήθως οι κατηγορηθέντες που ήταν μέλη της ΟΠΛΑ, της πολιτοφυλακής του ΕΑΜ και των παρακρατικών αποσπασμάτων καταδίωξης φυγόδικων αριστερών μετά την Συμφωνία της Βάρκιζας. Δεν δικάστηκαν όμως φυσικοί αυτουργοί που ήταν αντάρτες του ΕΛΑΣ, καταγόμενοι από μέρη μακράν του τόπου των εγκλημάτων τους, λόγω αδυναμίας εντοπισμού τους ή έλλειψης πραγματικής προσπάθειας εντοπισμού τους από την Πολιτεία. Παράδειγμα: η διμοιρία ανταρτών του 8ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ από τα χωριά του Πάρνωνα που συμμετείχε μαζί με ντόπια μέλη της ΟΠΛΑ και της Πολιτοφυλακής του ΕΑΜ στη σφαγή των αιχμαλώτων και των αμάχων στον Μελιγαλά, ή οι αντάρτες του 11ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ που έσφαξαν τους αιχμαλώτους και τους άμαχους στους Γαργαλιάνους, δεν δικάστηκαν ποτέ. Ποτέ δεν δικάστηκαν επίσης οι ηθικοί αυτουργοί των εγκλημάτων, δηλαδή οι καπετάνιοι του ΕΛΑΣ και οι ηγέτες του ΕΑΜ και του ΚΚΕ που αποφάσιζαν τις εκτελέσεις και κατηύθηναν τους δολοφόνους.

Πώς πιστεύετε ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί η παραποίηση της αλήθειας από τον «προοδευτικό» ελληνικό Τύπο, για τα γεγονότα της εποχής;

Δεν υπάρχει άλλη οδός από την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη στήριξη σε μονάδες του Τύπου και δημοσιογράφους που παρουσιάζουν την ιστορική αλήθεια και αποφεύγουν να προβάλουν κείμενα και απόψεις που την παραποιούν. Ταυτόχρονα, απαιτείται και η παρέμβαση και ο στιγματισμός του «προοδευτικού» Τύπου όταν παραποιεί την αλήθεια, έστω και αν αρνείται να δημοσιεύσει την παρέμβαση, γιατί τότε ο παρεμβαίνων απελευθερώνεται να κοινοποιήσει την αλήθεια σε άλλο μέσον.

Αλήθεια, πόσοι έμειναν ατιμώρητοι και πόσοι γύρισαν πίσω από το Παραπέτασμα τη δεκαετία του ’80, σα να μην τρέχει τίποτα; Αυτοί, μπόρεσαν να γυρίσουν εκεί όπου εγκλημάτησαν;

Από ό,τι γνωρίζω, παρότι δεν έχω ερευνήσει σε βάθος το θέμα, όσοι από την αριστερά εγκλημάτισαν φυσικά ή ηθικά το 1940-49 και διέφυγαν στο εξωτερικό μετά την ήττα τους το 1949 ή και αργότερα (περίπτωση ενός των καπετάνιων του ΕΛΑΣ που ήταν παρόν με την μονάδα του στα εγκλήματα του ΕΛΑΣ στην Καλαμάτα, στον Μελιγαλά και στους Γαργαλιάνους, του Αρίστου Καμαρινού, και ο οποίος διέφυγε πολύ μεταγενέστερα) όταν γύρισαν στην Ελλάδα, όχι μόνον δεν τιμωρήθηκαν αλλά συχνά επιβραβεύθηκαν με τιμές και αξιώματα (ο Χαρίλαος Φλωράκης ή καπετάν Γιώτης είναι κορυφαίο παράδειγμα) ή έγραψαν βιβλία και υβρίζουν τα θύματά τους! Πολλοί μάλιστα από αυτούς που επέστρεψαν τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ νωρίτερα καταζητούνταν λόγω συγκεκριμένων κατηγοριών, μετά την επιστροφή τους δεν διώχθηκαν. Όσοι μάλιστα έτυχε να είναι πρώην αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού, έλαβαν εξ απονομής ανώτατους βαθμούς και απόλαυσαν ή απολαμβάνουν τις αντίστοιχες υψηλές συντάξεις. Η περίπτωση αυτή της Ελλάδας είναι μοναδική, γιατί τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως σίγουρα ήταν πολλά από αυτά που έκανε η ελληνική αριστερά το 1943-49 (π.χ. σφαγή στον Μελιγαλά, παιδομάζωμα, δολοφονία αιχμαλώτων στρατιωτών στη Μουργκάνα, δολοφονία αιχμαλώτων χωροφυλάκων και αξιωματικών του στρατού άπειρες φορές το 1946-49), δεν παραγράφονται!

Γιατί τόση ανθρωποκτόνα μανία από τις αριστερές οργανώσεις; Γιατί δημιουργήθηκε η ΟΠΛΑ; Πού κρύβονταν όλα αυτά τα απωθημένα, ήταν θέμα «ιδεολογίας» ή της νοοτροπίας της εποχής;

Ο κομμουνισμός είναι όχι μόνον εναντίον της Δημοκρατίας αλλά κυρίως μια ιδεολογία βίας. Όπου επικράτησε, το πέτυχε χάρη στη βία και τη φυσική εξόντωση των αντιπάλων ή κατ’ ελάχιστο, τη φυσική και ηθική καταπίεσή τους. Αυτό εφαρμόστηκε και στην Ελλάδα από το 1943 με την Κόκκινη Τρομοκρατία, σύμφωνα και με τις αποφάσεις της Β’ Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ που έλαβε χώρα στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1942. Επειδή όμως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι δολοφόνοι, ούτε μπορούν να γίνουν ακόμη και όταν διαταχθούν, σχηματίσθηκε η ΟΠΛΑ με μέλη αδίστακτους εκτελεστές και πραγματικούς δήμιους. Δημιουργήθηκε απο τους ηγέτες του ΕΑΜ/ΚΚΕ ακριβώς για να λύσουν αυτή τη «δυσκολία» που αντιμετώπιζαν, της φυσικής δηλαδή εξόντωσης των αντιπάλων τους. Η αριστερά, στην Κατοχή και αμέσως μετά την επελευθέρωση μέχρι τη Συμφωνία της Βάρκιζας, δεν εκτελούσε απλά όσους θεωρούσε αντιπάλους στα σχέδιά της, αλλά συχνά τους κατακρεουργούσε μετά από φυλακίσεις και απάνθρωπα βασανιστήρια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και πεζοπορίες υπό φρικτές συνθήκες έως τους τόπους εκτέλεσής τους. Στόχος της ήταν να ενσπείρει το φόβο και να προκαλέσει υποταγή του λαού στις επιδιώξεις της. Αυτό γινόταν σε όλα τα μέρη της Ελλάδας όπου επεκράτησαν το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ, από την Πελοπόννησο έως την Μακεδονία. Γι’ αυτό δεν μπορεί να ήταν τυχαίο, αλλά κεντρική επιλογή και συντονισμένο σχέδιο που προερχόταν από την ανώτατη ηγεσία της αριστεράς.

Η ελληνική ύπαιθρος είναι εδώ και δεκαετίες, αραιοκατοικημένη, αν όχι έρημη. Συμφωνείτε με την άποψη ότι η ερημοποίησή της άρχισε τότε, το 1943, όταν οι κάτοικοι έτρεχαν να σωθούν από τις επιθέσεις, τις εκτελέσεις και τα πλιάτσικα των αριστερών οργανώσεων;

Φυσικά και συμφωνώ. Μια από τις καλύτερες επιλογές των νέων της ελληνικής υπαίθρου το 1943-44, ήταν η φυγή προς τα αστικά κέντρα, ώστε να αποφύγουν τη στράτευση στον ΕΛΑΣ ή το μαχαίρι της ΟΠΛΑ. Οικογένειες έφυγαν γιατί ο ΕΛΑΣ άρπαξε τα κοπάδια τους ή εκτελέστηκαν μέλη τους. Η καταδίωξη των φυγόδικων μελών του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ το 1945-46 και η ανταρσία του ΚΚΕ το 1946-49, συνέχισαν και επαύξησαν την ερήμωση της υπαίθρου, μαζί βέβαια με τη μετανάστευση που επίσης καλλιεργήθηκε λόγω και των ανωτέρω αιτίων.

Ο Νίκος Μπελογιάννης, τον οποίο η αριστερά έχει θεοποιήσει, ήταν παρών στις σφαγές του Μελιγαλά και της Βέργας, όπως σημειώνετε στο βιβλίο σας. Μάλιστα, υπάρχουν μαρτυρίες ότι καλούσε πριν στη Λακωνία τους αριστερούς, να σκοτώνουν τους συγγενείς όσων εντάσσονταν στα Τάγματα Ασφαλείας. Ποιός ακριβώς ήταν ο ρόλος του τελικά;

Ο Νίκος Μπελογιάννης, ήταν ειδικός απεσταλμένος του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ, Γεωργίου Σιάντου, στην Πελοπόννησο για να επιβάλλει την ολοκληρωτική επικράτηση του ΚΚΕ στην περιοχή. Ήταν δεύτερος στην πολιτική ιεραρχία του ΚΚΕ μετά τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ Πελοποννήσου, Αχιλλέα Μπλάνα. Ήταν αυτός που εφάρμοσε την «αρχή της οικογενειακής ευθύνης» γιά τα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας. Η εγκληματική δράση του κορυφώθηκε στη Μεσσηνία μετά την απελευθέρωση. Όπως εξιστορείται στο βιβλίο μου, ήταν παρών και συμμετείχε στις αποφάσεις για τις σφαγές του Μελιγαλά και των Γαργαλιάνων και ειδικά για το λυντσάρισμα των 19 προυχόντων της Τριφυλλίας στη Βέργα του Κορυφασίου. Γιατί θεοποιείται από την αριστερά είναι ανεξήγητο για μένα, αν και δεν είναι μοναδική περίπτωση για αυτή την παράταξη!

Ακόμα και σήμερα, σπιλώνεται η μνήμη των θυμάτων των σταλινιστών. Ένα καλό παράδειγμα είναι η προσπάθεια που καταβλήθηκε στη Φωκίδα, προκειμένου να μην ανακατασκευαστεί το μνημείο των σφαγιασθέντων του 5/42, στο Κλήμα Δωρίδας. Τι πρέπει να κάνει ο εθνικός χώρος για να προστατεύσει τη μνήμη των νεκρών του;

Χρειάζεται προβολή της αλήθειας, αντίσταση στο ψεύδος και στη λήθη και καλλιέργεια της ιστορικής μνήμης. Τα μνημεία βοηθούν όλα τα ανωτέρω και πρέπει όχι μόνο να διατηρηθούν αλλά να συμπληρωθούν εκεί που δεν υπάρχουν (Γαργαλιάνοι, Βέργα, Λεζάκι, Καλαμάτα για τα 19 θύματα του λυντσαρίσματος, Μερόπη, Φενεός, κλπ). Ακόμη να πλαισιωθούν από περισότερο κόσμο οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης στα θύματα από την Πολιτεία, αντί να παρεμποδίζονται. Οι κατά τόπους πολιτισμικοί σύλλογοι έχουν καθήκον να βοηθήσουν αυτή την προσπάθεια καλλιέργειας της ιστορικής μνήμης στις νεώτερες γενεές.

Πως θα περιγράφατε εσείς, ένας πανεπιστημιακός και διαπρεπής ομογενής, τον Άρη Βελουχιώτη;

Όπως προκύπτει από τις πράξεις του που περιγράφονται στο βιβλίο μου, ήταν ένας ταπεινός σαδιστής νταής και εγκληματίας. Στη Μερόπη του Μελιγαλά, έδερνε με το καμουτσί του Έλληνες αξιωματικούς πριν διατάξει τη σφαγή τους. Στο Μπεζεστένι διέταξε τη σφαγή των αιχμαλώτων ταγματασφαλιτών και των αμάχων συγγενών τους, το ίδιο και στους Γαργαλιάνους, όπου μάλιστα απέκοψε ο ίδιος με τα χέρια του το κεφάλι ενός νέου και το κλωτσούσε μετά στο πεζοδρόμιο. Άλλοι έχουν καταγράψει άλλες παρόμοιες πράξεις του. Το γεγονός ότι η αριστερά τον προώθησε στην ηγεσία του ΕΛΑΣ και εν πολλοίς τον τιμά μέχρι σήμερα, ομιλεί επακριβώς για την ποιότητα των επιλογών της και τους απώτερους στόχους της.

Μια ερώτηση, που πολλοί κάνουν: γιατί ο εθνικός χώρος να αισθάνεται «ενοχές» για την εποχή εκείνη και όχι όσοι κατάσφαξαν γυναίκες και παιδιά στον Μελιγαλά και στον Φενεό και σε πολλά άλλα μέρη;

Δεν ξέρω αν ο εθνικός χώρος αισθάνεται «ενοχές» ή απλά αδιαφορεί στη συστηματική παραποίηση της ιστορίας από την αριστερά. Κάπου υπεισέρχεται πλέον και η άγνοια της ιστορικής αλήθειας, λόγω του ότι στη μετεμφυλιακή περίοδο καλλιεργήθηκε από την πολιτική ηγεσία των «νικητών» μια λανθασμένη πολιτική λήθης. Όποιοι και να είναι οι λόγοι όμως, είναι ένα ατυχές γεγονός που η ιστορία και η Δικαιοσύνη προς τα αθώα θύματα απαιτούν να διορθωθεί. Ένας βασικός λόγος που με οδήγησε στη συγγραφή του βιβλίου μου, ήταν ακριβώς η ανυπαρξία κάθε εκδήλωσης μνήμης ή τιμής προς τα αθώα θύματα της σφαγής στη γενέτειρά μου, στους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας. Στον κοντινό Μελιγαλά, όπου οι συγγενείς των θυμάτων συνεχίζουν να εκτελούν ένα ετήσιο μνημόσυνο παρά τις δυσκολίες που τους παρεμβάλει η επίσημη Πολιτεία, τα θύματα επί πλέον υβρίζονται συχνά από συγγραφείς και δημοσιογράφους της αριστεράς (ίδε το παράδειγμα του Ιού της Ελευθεροτυπίας – 11/9/2005). Αυτό, η προσβολή θυμάτων μαζικών εγκλημάτων, σε άλλες χώρες είναι απαγορευμένη και θεωρείται αυτεπάγγελτα διωκόμενο έγκλημα, αλλά στην πατρίδα μας δυστυχώς επιτρέπεται ακόμη.

Νίκος Χιδίρογλου