ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ Η ΕΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΙΤΙΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΩΝΕΙ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ

Σε άρθρο του στην Καθημερινή της Κυριακής στις 7 Ιουνίου 2009, αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές, ο Χρήστος Γιανναράς σχολιάζει αναφορικά με το ήθος και την ικανότητα των πολιτικών αρχηγών των κομμάτων στην Ελλάδα,

«..Οι ευρωεκλογές, είναι περισσότερο φανερό, μας ενδιαφέρουν μόνο σαν δημοσκόπηση για την καταμέτρηση της δύναμης των κομμάτων. Στα συνθήματα, στις ομιλίες, στις τηλεοπτικές αντιμαχίες της προεκλογικής περιόδου έμοιαζε αδιανόητη οποιαδήποτε ενασχόληση με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Το ειλικρινέστερο (αδιάντροπο στην ωμότητα του) σύνθημα έλεγε στον πολίτη:

Πρόσεξε, ψηφίζοντας τάχα για την Ευρώπη, αποφασίζεις για εμάς εδώ, για το ποιο κόμμα προτιμάς! Η συγκρότηση των κομματικών ευ-ρωψηφοδελτίων εξυπηρετεί αποκλειστικά εσωκομματικές σκοπιμότητες: ρουσφέτια του αρχηγού, απαιτήσεις της κομματικής καμαρίλας. Μόνο συμπτωματικά μπορεί να συμπεριληφθεί κάποτε και κάποιο πρόσωπο με την κατάρτιση, την εμπειρία, την προετοιμασία που απαιτούν οι ευθύνες του ευρωβουλευτή. Δεν υπάρχει ίχνος έγνοιας (το κέντρισμα της αξιοπρέπειας) να στέλνουμε στην Ευρώπη ό,τι καλύτερο έχουμε, να κερδίζουμε εμπιστοσύνη και σεβασμό προβάλλοντας ανθρώπινη ποιότητα. Ακόμα και για επίτροπο στην Ευρωπαϊκή Ένωση («υπουργό» στην «κυβέρνηση της ΕΕ) στέλνουν οι Έλληνες πρωθυπουργοί, κατά κανόνα, κάποιο κομματικό στέλεχος που θέλουν να μην μπερδεύεται στα ποδιά τους ή ανταμείβουν με την καίρια αυτή θέση τις υπηρεσίες κάποιου λακέ ή κολακεύουν μια συναισθηματική τους συμπάθεια. Δεν πρέπει να είναι άσχετο με τις επιλογές τους το γεγονός ότι ποτέ σε Έλλη-να επίτροπο δεν ανατέθηκε σημαντική αρμοδιότητα της Επιτροπής. Δεν μοιάζει να λαμβάνουμε υπ' όψιν ούτε καν την επαρκή γνώση μιας ευρωπαϊκής γλώσσας τα ανέκδοτα που κυκλοφορούν στους διαδρόμους του Ευρωκοινοβουλίου για τη «γλωσσομάθεια» των Ελλήνων είναι σπαρταριστά. Φυσικά και υπάρχει συγχρονική διερμηνεία, όμως η ενεργός μετοχή στα γινόμενα δεν μπορεί να εξαντλείται με την παρουσία σε ολομέλειες και επιτροπές, η ανταπόκριση σε τυπικές υποχρεώσεις δεν σημαίνει ελληνική συμβολή στην κοσμογονική δυναμική της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η Ελλάς είναι δραματικά απούσα από τα συντελούμενα στην Ε.Ε. μια ιστορία αιώνων πολιτισμού, με πανανθρώπινη εμβέλεια και πατίνα αρχοντιάς, δεν επιχειρήθηκε ποτέ να μεταπλαστεί σε προτάσεις επικαιρικές, σύγχρονες, ζωτικές για την ενωμένη Ευρώπη. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ενταχθήκαμε ποτέ, προσκολληθήκαμε με νοοτροπία και πρακτικές παρασίτου. Δεν είχαμε συνείδηση και αντανακλαστικά Ευρωπαίων, δεν μετείχαμε επί ίσοις όροις στον εταιρισμό, οι εθισμοί μας και τα αντανακλαστικά μας ήταν βαλκανικής επαρχίας, κουβαλάγαμε τη μειονεξία του Κοραή που είναι, δύο αιώνες τώρα, η κρατική μας ιδεολογία. Ο πρωτεργάτης της εισδοχής μας υπερμαχούσε με το επιχείρημα: «Ξέρετε τι θα πει, να είναι ομόλογος με τους Ευρωπαίους ο Έλληνας πρωθυπουργός;» αυτό του γυάλιζε. Και ο «χαρισματικού» αμοραλισμού αντίπαλός του ξεσήκωνε τΐς «προοδευτικές» αγέλες του ποιμνιοστασίου του να κραυγάζουν: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»! έτσι κέρδιζε τΐς ψήφους των απερίσκεπτων. Τελικά, γεννήματα και οι μεν και οι δε της κοραίκής επαρχιωτίλας, μυρίστηκαν λεφτά, κατάλαβαν ότι πρόκειται για την κότα με τα χρυσά αβγά. Και αποδείχτηκε άλλη μια φορά πως όταν οι Έλληνες ξεμαθαίνουμε τον πολιτισμό μας, δηλαδή το άθλημα της αλήθειας, γινόμαστε ασυγκράτητα χυδαίοι σε απληστία και ιδιοτέλεια. Τριάντα χρόνια τώρα ρέουν στην Ελλάδα της παρακμιακής ραθυμίας πακτωλοί οικονομικών επιχορηγήσεων από την Ε.Ε. ποτέ στην ιστορία του το κρατίδιο δεν φαντάστηκε τέτοια εισροή άμοχθου πλούτου. Προσφέρθηκε ο πλούτος για να εξισορροπηθεί η ανάπτυξη των χωρών μελών της Ε.Ε., να «συγκλίνουν» οι οικονομίες, να θεμελιωθούν και στην Ελλάδα υποδομές: δρόμοι, λιμάνια, τρένα, ακτοπλοΐα, σχολεία, νοσοκομεία, γεωργικές καλλιέργειες προσαρμοσμένες στη σύγχρονη αγορά, μηχανογράφηση και εκσυγχρονισμός των κρατικών λειτουργιών, προηγμένης τεχνολογίας παραγωγικές μονάδες. Όμως, αυτή η απίστευτη ξαφνική εύνοια της ιστορίας ακυρώθηκε, με εγκληματική ασυνειδησία, από τα συνασπισμένα τρωκτικά της κομματοκρατίας: ο πλούτος, ο προορισμένος για υποδομές, κατέληξε, κατά το μέγιστο μέρος του, στις τσέπες των επιτηδείων του κομματικού υπόκοσμου και στους «νταβατζήδες» που πουλάνε «προστασία» στα κόμματα. Έγιναν τα «πακέτα» της ΕΕ βίλες, κότερα, υπερπολυτελή αυτοκίνητα, φανταχτερή βλαχαδερή σπατάλη. Μιλάμε για χιλιάδες κομματικούς τερμίτες χίλιους εκθρόνισε μόλις προχθές η κυβέρνηση, τους ξήλωσε από μέλη διοικητικών συμβουλών 255 δημόσιων επιχειρήσεων, που καταργήθηκαν ή συγχωνεύτηκαν με άλλες, για προεκλογικό εντυπωσιασμό («Κ» 27.5.2009). Και έχουν το απύθμενο θράσος οι αρχηγοί των κομμάτων, που καταλήστευσαν τον απρόσμενο «πλούτο και ακύρωσαν τη μοναδική ευκαιρία εκσυγχρονισμού της χώρας να εμφανίζονται μπροστά μας σε τηλεοπτική «αντιμαχία», με μικρονοϊκής καυχησιολογίας μονολόγους, ζητώντας να επιβεβαιώσουμε την αφοσίωση μας σε αυτούς ψηφίζοντες τάχα για την Ευρώπη. Ευτυχώς εφέτος για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση, η μεγάλη έκπληξη της προεκλογικής «αντιμαχίας» ήταν οι δημοσιογράφοι: Για πρώτη φορά, επιτέλους, τόλμησαν Έλληνες δημοσιογράφοι, αδέσμευτοι από τη «γραμμή» των καναλιών τους», να «στριμώξουν» αποκαλυπτικά τους κομματικούς αρχηγούς: Να τους υποχρεώσουν σε αυτεξευτιλισμό φυγομαχίας, να τους εμφανίσουν γελειοδέστατα υπεκφεύγοντας και μωρολογούντες. Για πολίτες με νοημοσύνη και καλλιέργεια. το ξεμπρόστιασμα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης από το ερώτημα για το ιδιωτικό σχολείο και το αλλοδαπό πανεπιστήμιο που εξασφάλισε στο παιδί του, σε κραυγαλέα αντίθεση ιιε τα δυσφραδή ρητορεύματά του και τον «πόνο» του για το δημόσιο σχολειό και το δημόσιο πανεπιστήμιο, αυτό και μόνο το ξεμπρόστιασμα θα αρκούσε για να τον αφανίσει πολιτικά. Το ίδιο ισχύει και για το ερώτημα που αναιδημόνως αντιπαρήλθε ο πρωθυ πουργός και αφορούσε την αξιοπιστία των ακκισμών περί του πολιτικού του «θάρρους», δεδομένης της εξευτελιστικής αφωνίας του όταν κρινόταν η έναρξη των διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. Η τηλεοπτική «αντιμαχία» ήταν σημαντική επιτυχία των δημοσιογράφων: αποκάλυψαν, στους στοιχειωδώς νοήμονες για πολλοστή φορά, την εγκληματική ιδιοτέλεια και πολιτική ανυπαρξία των «κομμάτων εξουσίας», τον περιθωριακό για την κοινωνία χαρακτήρα των ψυχοπαθολογικών εμμονών ή του αδίστακτου συντεχνιακού καριερισμού των μικρών κομμάτων. Η τραγωδία είναι ότι και οι μεν και οι δε οδηγούν τη χώρα νομοτελειακά στην ουραγία, πολύ πιθανό και στην αποπομπή από την Ε.Ε. Δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα η Ε.Ε. να σιτίζει και να χαρτζιλικώνει κοινωνίες ανεγκέφαλων πολιτών εθελόδουλα υποταγμένων σε μαφίες αετονύχηδων αδηφάγων εξουσιολάγνων ή νευρωτικών παλαιοημερολογιτών της πολιτικής. Κάποτε θα εξοργισθεί με τη νεοελληνική πρόκληση. Και θα αντιδράσει».