Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ

Αναδημοσίευση από την Καθημερινή της Κυριακής, 6-9-2009

Toυ Πασχου Mανδραβελη

Yπάρχει μια διάχυτη αριστερή γκρίνια για τον τόπο. Κάποιες φορές είναι δικαιολογημένη, αλλά τις περισσότερες είναι ισοπεδωτική. Η γκρίνια αυτή θέλει τη χώρα να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο: ο κόσμος να υποφέρει και να πεινάει, τα δεινά του λαού να πληθαίνουν, οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί να καταλήγουν φτωχότεροι, και γενικώς όλα μαύρα κι άραχλα.

Αυτή η περιγραφή γίνεται κατ’ αρχήν για να αποκομίσουν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφους. Σύμφωνα με τη διήγηση, η χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο, επειδή όλα αυτά τα χρόνια κυβερνά ο τρισκατάρατος δικομματισμός. Τα δύο κόμματα εξουσίας είναι ίδια και όλοι οι πολιτικοί έχουν τις ίδιες ευθύνες για «το σημερινό χάλι». Συνεπώς οι πολίτες δεν πρέπει να ψηφίσουν τα μεγάλα κόμματα, αλλά τα αριστερά.

Θεμιτός ο στόχος, αλλά υπάρχουν ένα πραγματολογικό και ένα λογικό σφάλμα. Το πραγματολογικό σφάλμα είναι ότι η χώρα δεν πάει πάντα «από το κακό στο χειρότερο. Κάποιες φορές πάει «από το κακό στο καλύτερο» και κάποιες φορές «από το καλό στο χειρότερο». Στο κάτω κάτω της γραφής, αν ο δικομματισμός μάς πήγαινε «από το κακό στο χειρότερο» θα έπρεπε να είμαστε φτωχότεροι, από το 1974. Η Ελλάδα δεν θα ήταν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, εμείς δεν θα είχαμε στην τσέπη μας ευρώ, αλλά υποτιμημένες δραχμούλες, δεν θα υπήρχε ΕΣΥ, οι οδικές αρτηρίες θα ήταν προπολεμικές, δεν θα κάναμε Ολυμπιακούς Αγώνες κ. λπ. Τα στοιχεία, όμως, δείχνουν άλλα: το κατά κεφαλήν εισόδημα της χώρας ανέβηκε από τα 3.000, περίπου, δολάρια το 1974, στα 30.500 σήμερα. Δηλαδή ο πλούτος μας δεκαπλασιάστηκε, όταν είχαμε τις ισχυρές κυβερνήσεις του δικομματισμού. Δεν πήγαμε «από το κακό στο χειρότερο», όπως λένε τα κόμματα της Αριστεράς.

Τα παραπάνω επ’ ουδενί υπονοούν ότι η χώρα έχει λύσει όλα τα προβλήματα και οι πολίτες της ζουν σε έναν παράδεισο. Δεν υπονοούν καν ότι κάποια πράγματα δεν θα έπρεπε να είχαν γίνει διαφορετικά και κάποια άλλα να είχαν τελειώσει νωρίτερα. Τα προβλήματα είναι πολλά, αλλά πάλι τα προβλήματα πάντα θα είναι πολλά. Μπορούμε να επικρίνουμε όσους κυβέρνησαν αν δούμε ότι άλλες χώρες τα πήγαν καλύτερα. Σ’ αυτό υπάρχουν ευθύνες, αλλά: 1) κάθε κόμμα έχει ξεχωριστό μερίδιο και όχι ισόποσο, και 2) ο συνολικός απολογισμός της κυριαρχίας του δικομματισμού είναι θετικός.

Το περίεργο είναι πως πολλές φορές αυτού του τύπου η ισοπεδωτική κριτική πιάνει τόπο. Πολλοί πιστεύουν ότι επί... δικομματισμού πραγματικά είμαστε χειρότερα. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην πολιτική που άσκησε η κυβέρνηση από το 2004, οπότε είναι έντονες οι εντυπώσεις της οπισθοδρόμησης. Οφείλεται κυρίως σε ένα λογικό τέχνασμα: η Αριστερά μονίμως συγκρίνει τη σημερινή πραγματικότητα με έναν ιδανικό κόσμο (ο οποίος φυσικά δεν υπάρχει). Συγκρίνοντας, όμως, οποιονδήποτε πραγματικό κόσμο με κάποιον ιδανικό (και φυσικά φανταστικό), ο πραγματικός κόσμος πάντα θα υπολείπεται. Θα μοιάζει ελάχιστος, μηδενικός. Αν μπορούσαμε να διαιρέσουμε κάποιον αριθμό με το άπειρο το αποτέλεσμα θα ήταν μηδέν, ασχέτως πόσο μεγάλος είναι ο αριθμητής.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο: όταν διαιρείς με το άπειρο είτε έχεις το 10 στον αριθμητή είτε το 1.000 είναι ένα και το αυτό. Επομένως όταν συγκρίνεις το φανταστικό κομμουνιστικό ιδεώδες, ο Πλαστήρας και ο Παπάγος είναι ένα και το αυτό, ο Μπους και ο Ομπάμα είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Το πρόβλημα όμως με την Αριστερά δεν είναι το λογικό τέχνασμα. Ετσι κι αλλιώς, όλα τα κόμματα κάποια τεχνάσματα χρησιμοποιούν για να κερδίζουν ψήφους. Ο αριστερός μηδενισμός γίνεται παραλογισμός, διότι δεν ζητεί ψήφους για να κυβερνήσει ή να συνεργαστεί σε μια κυβέρνηση. Ζητεί ψήφους για να μην υπάρχουν ισχυρές κυβερνήσεις, δηλαδή για να μην κυβερνήσουν οι άλλοι! Λειτουργεί δηλαδή όπως ο Ελληνας αγρότης στο γνωστό ανέκδοτο: «Κατέβηκε ο Θεός σε μια αγροτική περιοχή και ρώτησε κάθε γεωργό την επιθυμία που θα ήθελε να του ικανοποιήσει. Ο Γερμανός παρακάλεσε να του δώσει ένα άλογο, ο Γάλλος μια αγελάδα, ο Ιταλός μια κατσίκα και τελευταίος ο Ελληνας ζήτησε απλώς “να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα”». Δυστυχώς έτσι λειτουργεί το ΚΚΕ και οι περισσότερες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ: δεν θέλουν ούτε άλογα ούτε γελάδια. Απλώς ζητούν να ψοφήσει η κατσίκα των άλλων.