H ΕΛΛHNIKH ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ TA ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

Η Ελληνική αριστερά συλλογικά και διαχρονικά υιοθέτησε θέσεις και απόψεις διαμετρικά αντίθετες από την ιδεολογική βάση πάνω στην οποία οικοδομήθηκε το νεοελληνικό Εθνικό κράτος από το 1830 και μετά. Οι θέσεις αυτές υλοποιήθηκαν με συνέπεια σε όλες τις πολεμικές περιπέτειες της χώρας, από την Μικρασιατική Εκστρατεία μέχρι το Κυπριακό στις μέρες μας και εξυπηρέτησαν διαχρονικά συμφέροντα αντίθετα με αυτά του Ελληνικού κράτους και Έθνους σε όλες του τις εκφράσεις. Ιδίως μετά την Γερμανική κατοχή και την μεταπολίτευση, εκμεταλλεύθηκε με επιτυχία τα ολέθρια λάθη των αστικών πολιτικών παρατάξεων και κατάφερε να ταυτίσουν στην συνείδηση του λαού τις Εθνικές-Πατριωτικές συλλογικές διεκδικήσεις, σαν «αντιδραστικές και Φασιστικές», επιβάλλοντας την «αριστερή άποψη» στην πνευματική, κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας. Αυτή εκδηλώθηκε στην ακραία έκφραση της με την προσπάθεια διακοπής της φυσικής συνέχειας της γλώσσας και την επιβολή της λήθης στην ιστορική μνήμη. Η προσπάθεια της «Εθνικής Αποδόμησης» από την αριστερά υπήρξε μάλλον επιτυχής αφού εξουδετερώνοντας την γλωσσική συνέχεια και την ιστορική μνήμη, θα εξουδετέρωνε και την Ελληνική Εθνική Υπόσταση, επειδή το νεοελληνικό Εθνικό ιδεολόγημα βασίστηκε στην αρχή της ιστορικής συνέχειας με το Αρχαίο και Βυζαντινό παρελθόν, της συνέχειας της γλώσσας, και της ιστορικής συνείδησης.

Οι Έλληνες παρουσιάζονται στην Ελληνική αριστερή ιστοριογραφία σαν ένα μείγμα λαών που σε δεδομένες χρονικές στιγμές εγκαθίστανται και κατοικούν στον γεωγραφικό χώρο της Ελλάδος και συνεπώς δεν αποτελούν ιστορικό Έθνος, αφού δεν υπάρχει ιστορική συνέχεια με το παρελθόν και ιδίως το Αρχαίο. Συνεπώς έχουν τα ίδια δικαιώματα επί του γεωγραφικού χώρου που κατοικούν με τους άλλους λαούς που και αυτοί σε μία δεδομένη χρονική διάρκεια κατοίκησαν στον ίδιο χώρο, θέη που υποστηρίζει η Σλαβική Ιστοριογραφία. Η ιδεολογία αυτή επιβλήθηκε συστηματικά από την αριστερή διανόηση στις δεκαετίες του 1980 και 1990 με την ανάληψη της κρατικής εξουσίας από τους νικημένους της εμφύλιας αιματοχυσίας, οι οποίοι προσπαθώντας να ωραιοποιήσουν το παρελθόν και την δράση τους έπρεπε να καταστρέψουν το ιδεολογικό οικοδόμημα των αντιπάλων τους.

Έτσι λοιπόν π.χ. οι Εθνικές διεκδικήσεις των Σλαβομακεδόνων νομιμοποιούνται από την αριστερά, ενώ οι «φασιστικές Ελληνικές Εθνικές θέσεις» πρέπει για πάντα να καταλήξουν στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας». Οι θέσεις της αριστεράς για το «Μακεδονικό» π.χ., δεν μπορεί να είναι διαφορετική από αυτή της «ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης επειδή διαφορετικά θα ηρνείτο το παρελθόν της και μία από τις κύριες συνιστώσες του ένοπλου αγώνα της στην διάρκεια της κατοχής και της ένοπλης ανταρσίας των κομμουνιστών.

Στην ίδια ανθελληνική γραμμή κινούνται και το ΑΚΕΛ. Δικαιώνοντας το παρελθόν τους, μετά την προδοσία της ταυτότητας του Γρίβα στους Εγγλέζους, σήμερα εργάζονται συστηματικά για τον αφελληνισμό και την Τουρκοποίηση της Κύπρου, μετατρέποντας το νησί σε πολυεθνικό κέντρο παράνομων δραστηριοτήτων.

Η Ελληνική αριστερά θα έχει να κερδίσει πολλά και να προσφέρει θετικά στο Έθνος , αν μπορέσει ποτέ να κάνει την αυτοκριτική της και να έλθει αντιμέτωπη με το παρελθόν της.